ششم در وقت افطار تصدق كند و افطار دهد روزه داران را اگر چه به چند دانه خرما يا شربتى آب باشد و از حضرت رسول صلى الله عليه و آله مروى است كه كسى كه افطار دهد روزه دارى را از براى او خواهد بود مثل اجر آن روزه دار بدون آنكه از اجر او چيزى كم شود و هم از براى او خواهد بود مثل آن عمل نيكويى كه بجا آورد آن افطار كننده به قوه آن طعام و آيت الله علامه حلى در رساله سعديه از حضرت صادق عليه السلام نقل كرده كه فرمود هر مؤمنى كه اطعام كند مؤمنى را لقمهاى در ماه رمضان بنويسد حق تعالى براى او اجر كسى كه سى بنده مؤمن آزاد كرده باشد و از براى او باشد نزد حق تعالى يك دعاى مستجاب
*********
سحور خوردن و ترك نكند سحور را اگر چه به يك دانه خرماى زبون يا شربت آب باشد و بهترين سحورها سويق يعنى قاوت و خرما است و وارد شده كه حق تعالى و ملائكه صلوات مىفرستند بر آنها كه استغفار مىكنند در سحرها و سحور مىخورند
*********
و بدان كه علما فرمودهاند كه اگر نيت روزه را بعد از سحور بكند بهتر است و از اول شب تا به آخر شب نيت مىتوان كرد و همين كه مىداند و قصد دارد كه فردا از براى خدا روزه مىگيرد و امساك از مفطرات مىكند بس است
*********
دوم و فرمودهاند مىخوانى اين تسبيحات را در هر روز ماه رمضان از اول تا به آخر و آن ده جزء است هر جزء آن مشتمل بر ده سبحان الله
سُبْحَانَ اللَّهِ بَارِئِ النَّسَمِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُصَوِّرِ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ الْأَزْوَاجِ كُلِّهَا
منزه است خداى آفريننده بندگان منزه است خداى صورت آفرين منزه است خداى كه همه موجودات را جفت آفريد
سُبْحَانَ اللَّهِ جَاعِلِ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ سُبْحَانَ اللَّهِ فَالِقِ الْحَبِّ وَ النَّوَى سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ كُلِّ شَيْءٍ
منزه است خداى كه نور و ظلمت را براى نظم جهان قرار داد منزه است خداى كه دانه و بذرها در زمين بر شكافت منزه است خداى كه آفريننده تمام موجودات است
سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى سُبْحَانَ اللَّهِ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ
منزه است خداى كه آنچه بچشم ديده شود و آنچه ديده نشود همه را او آفريده است منزه است خداى بمقدار كلمات نامنتهاى او
سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ سُبْحَانَ اللَّهِ السَّمِيعِ الَّذِي لَيْسَ شَيْءٌ أَسْمَعَ مِنْهُ يَسْمَعُ مِنْ فَوْقِ عَرْشِهِ مَا تَحْتَ سَبْعِ أَرَضِينَ
منزه است خداى پروردگار جهان و جهانيان منزه است خداى شنوايى كه شنواتر از او نيست از بالاى عرش تا زير هفتم زمين مىشنود
وَ يَسْمَعُ مَا فِي ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ يَسْمَعُ الْأَنِينَ وَ الشَّكْوَى وَ يَسْمَعُ السِّرَّ وَ أَخْفَى
و در تاريكى بيابان و دريا مىشنود و ناله و زارى خلق را مىشنود راز و پنهانترين سخن خلق را
وَ يَسْمَعُ وَسَاوِسَ الصُّدُورِ وَ يَعْلَمُ خَائِنَةَ الْأَعْيُنِ وَ مَا تُخْفِي الصُّدُورُ وَ لاَ يُصِمُّ سَمْعَهُ صَوْتٌ
و وسوسه درون دلها را مىشنود و هيچ صوتى از شنوايى او فوت نخواهد شد
سُبْحَانَ اللَّهِ بَارِئِ النَّسَمِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُصَوِّرِ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ الْأَزْوَاجِ كُلِّهَا
منزه است خداى آفريننده بندگان منزه است خداى صورت آفرين منزه است خدايى كه همه موجودات را جفت آفريد
سُبْحَانَ اللَّهِ جَاعِلِ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ سُبْحَانَ اللَّهِ فَالِقِ الْحَبِّ وَ النَّوَى سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ كُلِّ شَيْءٍ
منزه است خدايى كه نور و ظلمت را براى نظم عالم مقرر فرمود منزه است خدايى كه شكافنده بذر و دانههاست در زمين منزه است خداى كه آفريننده تمام موجودات است
سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى سُبْحَانَ اللَّهِ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
منزه است خداى كه آنچه به چشم ديده شود و آنچه ديده نشود همه را او آفريده است منزه است خداى به مقدار كلمات نامنتهاى او منزه است خداى پروردگار عالميان
سُبْحَانَ اللَّهِ الْبَصِيرِ الَّذِي لَيْسَ شَيْءٌ أَبْصَرَ مِنْهُ
منزه است خداى بينايى كه هيچ بيناتر از او نيست
يُبْصِرُ مِنْ فَوْقِ عَرْشِهِ مَا تَحْتَ سَبْعِ أَرَضِينَ وَ يُبْصِرُ مَا فِي ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ
و هر چيز را از بالاى عرش گرفته تا زير هفتم زمين مىبيند و هر چه در تاريكى بيابان و درياست مىبيند
لاَ تُدْرِكُهُ الْأَبْصَارُ وَ هُوَ يُدْرِكُ الْأَبْصَارَ وَ هُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ
و ديدهها او را نخواهد ديد و او همه را مىبيند و او بسى لطيف و نا پيداست و به همه امور عالم و آگاه است
(وَ) لاَ تُغْشِي (تُغَشِّي) بَصَرَهُ الظُّلْمَةُ وَ لاَ يُسْتَتَرُ مِنْهُ بِسِتْرٍ
نه تاريكى مانع بينايى او شود و نه پرده
وَ لاَ يُوَارِي مِنْهُ جِدَارٌ وَ لاَ يَغِيبُ عَنْهُ بَرٌّ وَ لاَ بَحْرٌ
و نه ديوارى حجاب بصيرتش گردد و نه هيچ چيز از بيابان و دريا
وَ لاَ يُكِنُّ (يَكِنُّ) مِنْهُ جَبَلٌ مَا فِي أَصْلِهِ وَ لاَ قَلْبٌ مَا فِيهِ
و آنچه در اين كوهها (از جواهر و معادن) و نه اسرار دلها
وَ لاَ جَنْبٌ مَا فِي قَلْبِهِ وَ لاَ يَسْتَتِرُ مِنْهُ صَغِيرٌ وَ لاَ كَبِيرٌ
و انديشه درونها بر او پنهان است و نه هيچ بزرگ و كوچك
وَ لاَ يَسْتَخْفِي مِنْهُ صَغِيرٌ لِصِغَرِهِ وَ لاَ يَخْفَى عَلَيْهِ شَيْءٌ فِي الْأَرْضِ وَ لاَ فِي السَّمَاءِ
و نه خردى چيزى بر او موجب خفا است و نه چيزى در آسمان و زمين بر او پنهان است
هُوَ الَّذِي يُصَوِّرُكُمْ فِي الْأَرْحَامِ كَيْفَ يَشَاءُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ
اوست خدايى كه شما را در رحم مادران هر گونه بخواهد مىنگارد و هيچ خدايى جز آن ذات با اقتدار و عزت و حكمت نخواهد بود
سُبْحَانَ اللَّهِ بَارِئِ النَّسَمِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُصَوِّرِ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ الْأَزْوَاجِ كُلِّهَا سُبْحَانَ اللَّهِ جَاعِلِ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ
منزه است خداى آفريننده بندگان منزه است خداى صورت آفرين منزه است خدايى كه همه موجودات را جفت آفريد منزه است خدايى كه نور و ظلمت را براى نظم عالم مقرر فرمود
سُبْحَانَ اللَّهِ فَالِقِ الْحَبِّ وَ النَّوَى سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ كُلِّ شَيْءٍ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى
منزه است خدايى كه شكافنده بذر و دانهها است در زمين منزه است خداى كه آفريننده تمام موجودات است منزه است خداى كه هر چه بچشم ديده شود و ديده نشود همه را او آفريده است
سُبْحَانَ اللَّهِ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي يُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ
منزه است خداى بمقدار كلمات نامنتهاى او منزه است خداى پروردگار عالميان منزه خدايى كه ابرهاى سنگين بار را ايجاد كرد
وَ يُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَ الْمَلاَئِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ
و غرش رعد تسبيح و ستايش اوست و فرشتگان از او ترسان و هراسانند
وَ يُرْسِلُ الصَّوَاعِقَ فَيُصِيبُ بِهَا مَنْ يَشَاءُ وَ يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ
و برق و صاعقه را همى فرستد يا به هر كه خواهد اصابت كند و بادها را براى بشارت پيشاپيش رحمت باز فرستد
وَ يُنَزِّلُ الْمَاءَ مِنَ السَّمَاءِ بِكَلِمَتِهِ وَ يُنْبِتُ النَّبَاتَ بِقُدْرَتِهِ وَ يَسْقُطُ الْوَرَقُ (يُسْقِطُ الْوَرَقَ) بِعِلْمِهِ
و باران را از آسمان به امر نافذ خود فرو بارد و به قدرت كامله گياه و درختان را از زمين بروياند و باز به علم و قدرت او برگ درختان را فرو ريزد
سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي لاَ يَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقَالُ ذَرَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَ لاَ فِي السَّمَاءِ
منزه است خدايى كه در زمين و آسمان هيچ ذره از ذرات موجودات از حيطه تصرفش بيرون نيست
وَ لاَ أَصْغَرُ مِنْ ذَلِكَ وَ لاَ أَكْبَرُ إِلاَّ فِي كِتَابٍ مُبِينٍ
و هر چه از ذره كوچكتر يا بزرگتر همه در دفتر علم و حكمتش ضبط است
سُبْحَانَ اللَّهِ بَارِئِ النَّسَمِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُصَوِّرِ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ الْأَزْوَاجِ كُلِّهَا
منزه است خداى آفريننده بندگان منزه است خداى صورت آفرين منزه است خدايى كه همه موجودات را جفت آفريد
سُبْحَانَ اللَّهِ جَاعِلِ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ سُبْحَانَ اللَّهِ فَالِقِ الْحَبِّ وَ النَّوَى سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ كُلِّ شَيْءٍ
منزه است خدايى كه نور و ظلمت برقرار فرمود منزه است خدايى كه بذر و دانهها را در زمين بر شكافت منزه است خداى كه آفريننده تمام موجودات است
سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى سُبْحَانَ اللَّهِ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
منزه است خداى كه هر چه بچشم ديده شود و ديده نشود همه را او آفريده است منزه است خداى بمقدار كلمات نامنتهاى او منزه است خداى پروردگار عالميان منزه است
سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي يَعْلَمُ مَا تَحْمِلُ كُلُّ أُنْثَى وَ مَا تَغِيضُ الْأَرْحَامُ وَ مَا تَزْدَادُ وَ كُلُّ شَيْءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدَارٍ
خدايى كه مىداند بار حمل آبستنان عالم جنسيت در رحمها چه نقصان و چه زيادت خواهد يافت و مقدار هر چيز در علم ازلى او معين است
عَالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهَادَةِ الْكَبِيرُ الْمُتَعَالِ سَوَاءٌ مِنْكُمْ مَنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَ مَنْ جَهَرَ بِهِ
و او به غيب و شهود عالم دانا است و بزرگتر از حد ادراك و برتر از هر وصف و انديشه است در پيشگاه ازلى او اينكه شما سخن به راز گوييد يا آشكار
وَ مَنْ هُوَ مُسْتَخْفٍ بِاللَّيْلِ وَ سَارِبٌ بِالنَّهَارِ لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ
در ظلمت شب يا روشنى روز همه يكسان است براى هر چيز پاسبانها از پيش رو و پشت سر برگماشته كه به امر خدا او را نگهبانى كنند
سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي يُمِيتُ الْأَحْيَاءَ وَ يُحْيِي الْمَوْتَى
منزه است خدايى كه زندگانى را مىميراند و مردگان را باز زنده مىگرداند
وَ يَعْلَمُ مَا تَنْقُصُ الْأَرْضُ مِنْهُمْ وَ يُقِرُّ فِي الْأَرْحَامِ مَا يَشَاءُ إِلَى أَجْلٍ مُسَمًّى
و آنچه زمين از آنها مىكاهد يا در رحمها به خواست او قرار مىيابد با وقت معين همه را مىداند
سُبْحَانَ اللَّهِ بَارِئِ النَّسَمِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُصَوِّرِ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ الْأَزْوَاجِ كُلِّهَا سُبْحَانَ اللَّهِ جَاعِلِ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ
منزه است خدايى كه آفريننده بندگان است و منزه است خدايى كه صورت آفرين است منزه است خدايى كه همه چيز را جفت آفريد منزه است خدايى كه نور و ظلمت را براى نظم عالم مقرر فرمود
سُبْحَانَ اللَّهِ فَالِقِ الْحَبِّ وَ النَّوَى سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ كُلِّ شَيْءٍ
منزه است خدايىكه بذر و دانهها را در زمين بر شكافت منزه است خداى كه آفريننده تمام موجودات است
سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى سُبْحَانَ اللَّهِ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
منزه است خداى كه هر چه به چشم ديده شود و ديده نشود همه را او آفريده است منزه است خداى بمقدار كلمات نامنتهاى او منزه است خداى پروردگار عالميان
سُبْحَانَ اللَّهِ مَالِكِ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ
پاك و منزهى اى خدا كه مالك الملك وجودى و به هر كه خواهى ملك و سلطنت مىبخشى و از هر كه خواهى باز مىگيرى
وَ تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ (بِيَدِهِ) الْخَيْرُ
و هر كه را خواهى عزت و اقتدار مىدهى و هر كه را خواهى ذليل و خوار مىگردانى و هر خير و سعادت به دست توست
إِنَّكَ (وَ هُوَ) عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ تُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَ تُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ
و تو را بر همه چيز كمال قدرت و توانايى است تويى كه شب تار را در روز روشن و روز روشن را در شب تار بقدرت كامله داخل ميگردانى
تُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ تُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ
و انسان زنده را از نطفه مرده و جسد مرده را باز از انسان زنده بيرون ميآورى و هر كه بخواهى بىحساب روزى عطا مىكنى
سُبْحَانَ اللَّهِ بَارِئِ النَّسَمِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُصَوِّرِ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ الْأَزْوَاجِ كُلِّهَا
منزه است خداى آفريننده بندگان منزه است خداى صورت آفرين منزه است خدايى كه همه موجودات را جفت آفريد
سُبْحَانَ اللَّهِ جَاعِلِ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ سُبْحَانَ اللَّهِ فَالِقِ الْحَبِّ وَ النَّوَى سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ كُلِّ شَيْءٍ
منزه است خداى كه نور و ظلمت را بر نظم عالم مقرر فرمود منزه است خداى كه بذر و دانهها را در زمين بر شكافت منزه است خدايى كه آفريننده همه موجودات است
سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى سُبْحَانَ اللَّهِ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
منزه است خدايى كه هر چه بچشم ديده شود و ديده نشود همه را او آفريده است منزه است خدا به قدر كلمات نامنتهاى او منزه است خداى پروردگار عالم و عالميان
سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي عِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لاَ يَعْلَمُهَا إِلاَّ هُوَ وَ يَعْلَمُ مَا فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ
منزه است خدايى كه كليد عالم غيب نزد اوست و غير او كسى بر آن آگاه نيست و هر چه در بر و بحر عالم است همه را مىداند
وَ مَا تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلاَّ يَعْلَمُهَا وَ لاَ حَبَّةٍ فِي ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ وَ لاَ رَطْبٍ وَ لاَ يَابِسٍ إِلاَّ فِي كِتَابٍ مُبِينٍ
و برگى از درخت آفرينش نيفتد مگر به علم و مشيت او و به يك دانه در اعماق زمين آگاه است و هيچ تر و خشكى نيست جز اندر دفتر علم او ضبط است
سُبْحَانَ اللَّهِ بَارِئِ النَّسَمِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُصَوِّرِ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ الْأَزْوَاجِ كُلِّهَا سُبْحَانَ اللَّهِ جَاعِلِ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ
منزه است خداى آفريننده بندگان منزه است خداى صورت آفرين منزه است خدايى كه همه موجودات عالم را جفت آفريدمنزه است خدايى كه نور و ظلمت را بر نظم عالم مقرر فرمود
سُبْحَانَ اللَّهِ فَالِقِ الْحَبِّ وَ النَّوَى سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ كُلِّ شَيْءٍ
منزه است خدايى كه بذر و دانهها را در زمين بر شكافت منزه است خدايى كه آفريننده همه موجودات است
سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى سُبْحَانَ اللَّهِ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
منزه است خداى كه هر چه بچشم ديده شود و ديده نشود همه را او آفريده است منزه است خدا به قدر كلمات نامنتهاى او منزه است خدا پروردگار عالميان
سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي لاَ يُحْصِي مِدْحَتَهُ الْقَائِلُونَ وَ لاَ يَجْزِي بِآلاَئِهِ الشَّاكِرُونَ الْعَابِدُونَ
منزه است خداى كه سخن گويان فصيح به كمترين پايه توصيف او نرسند و عابدان و سپاسگزاران عالم هرگز اداى شكر و سپاس نعمتهايش نتوانند كرد
وَ هُوَ كَمَا قَالَ وَ فَوْقَ مَا نَقُولُ (يَقُولُ الْقَائِلُونَ) وَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ كَمَا أَثْنَى عَلَى نَفْسِهِ
و او چنان است كه خود وصف كند و برتر از آنچه ما توصيف كنيم ذات پاك خداى سبحانه چنان است كه خود ثنا و ستايش خود تواند كرد
وَ لاَ يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاءَ
و هيچكس احاطه به چيزى از علمش نتواند كرد جز آنچه او خواهد
وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ وَ لاَ يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ
كرسى عزت و تخت سلطنتش آسمانها و زمين را فرا گرفته و نگهبانى آسمانها و زمين او را خسته نسازد و او خداى بلند مرتبه بزرگ است
سُبْحَانَ اللَّهِ بَارِئِ النَّسَمِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُصَوِّرِ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ الْأَزْوَاجِ كُلِّهَا سُبْحَانَ اللَّهِ جَاعِلِ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ
منزه است خدايى كه آفريننده بندگان است منزه است خداى صورت آفرين منزه است خدايى كه همه چيز را جفت آفريد منزه است خدايى كه نور و ظلمت را براى نظم جهان مقرر فرموده
سُبْحَانَ اللَّهِ فَالِقِ الْحَبِّ وَ النَّوَى سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ كُلِّ شَيْءٍ
منزه است خدايى كه بذر و دانه را در جوف زمين برشكافت منزه است خدايى كه آفريننده همه موجودات است
سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى سُبْحَانَ اللَّهِ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
منزه است خدايى كه هر چه به چشم ديده شود و ديده نشود همه را او آفريده است منزه است خدا به قدر كلمات نامنتهاى او منزه است خداى پروردگار عالم و عالميان
سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي يَعْلَمُ مَا يَلِجُ فِي الْأَرْضِ وَ مَا يَخْرُجُ مِنْهَا وَ مَا يَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَ مَا يَعْرُجُ فِيهَا
منزه است خدايى كه هر چه درون زمين فرو شود و هر چه از زمين بيرون آيد و آنچه از آسمان فرود آيد و آنچه بر آسمان بالا رود همه را مىداند
وَ لاَ يَشْغَلُهُ مَا يَلِجُ فِي الْأَرْضِ وَ مَا يَخْرُجُ مِنْهَا عَمَّا يَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَ مَا يَعْرُجُ فِيهَا
و او را حساب آنچه به زمين فرو شود و آنچه از زمين برآيد غافل نسازد از حساب آنچه از آسمان فرود آيد و به آسمان بالا رود
وَ لاَ يَشْغَلُهُ مَا يَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَ مَا يَعْرُجُ فِيهَا عَمَّا يَلِجُ فِي الْأَرْضِ وَ مَا يَخْرُجُ مِنْهَا
و نيز آنچهاز آسمان نازل و به آسمان عروج كند او را غافل نسازد از آنچه به زمين فرو شود و از آن برآيد
وَ لاَ يَشْغَلُهُ عِلْمُ شَيْءٍ عَنْ عِلْمِ شَيْءٍ وَ لاَ يَشْغَلُهُ خَلْقُ شَيْءٍ عَنْ خَلْقِ شَيْءٍ
و ابدا علم به چيزى از علم به چيز ديگر بر او مشتبه نشود و نه هرگز آفريدن چيزى از آفريدن چيز ديگر او را باز دارد
وَ لاَ حِفْظُ شَيْءٍ عَنْ حِفْظِ شَيْءٍ وَ لاَ يُسَاوِيهِ شَيْءٌ وَ لاَ يَعْدِلُهُ شَيْءٌ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ
و نه نگهبانى چيزى از نگهبانى ديگر چيز وى را مانع گردد و نه چيزى با او مساوى و مشابه و عديل و نظير تواند بود و نه چيزى مثل و مانند اوست و او شنوا و بيناست
سُبْحَانَ اللَّهِ بَارِئِ النَّسَمِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُصَوِّرِ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ الْأَزْوَاجِ كُلِّهَا سُبْحَانَ اللَّهِ جَاعِلِ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ
منزه است خدايى كه آفريننده بندگان است منزه است خدايى كه صورت آفرين است منزه است خدايى كه همه چيز را جفت آفريد منزه است خدايى كه نور و ظلمت را براى نظم جهان مقرر فرمود
سُبْحَانَ اللَّهِ فَالِقِ الْحَبِّ وَ النَّوَى سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ كُلِّ شَيْءٍ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى
منزه است خدايى كه بذر و دانه را در جوف زمين بر شكافت منزه است خدايى كه آفريننده همه موجودات است منزه است خدايى كه هر چه به چشم ديده شود و ديده نشود همه را او آفريده است
سُبْحَانَ اللَّهِ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ سُبْحَانَ اللَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ
منزه است خداى بقدر كلمات نامنتهاى او منزه است خداى پروردگار جهان و جهانيان منزه است خدايى كه پديد آرنده آسمانها و زمين است
جَاعِلِ الْمَلاَئِكَةِ رُسُلاً أُولِي أَجْنِحَةٍ مَثْنَى وَ ثُلاَثَ وَ رُبَاعَ يَزِيدَ فِي الْخَلْقِ مَا يَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
و ملايك را فرستادگان خود و داراى دو بال و سه بال و چهار بال قرار داد و هر چه در آفرينش بخواهد به قدرت كامل مىافزايد و او بر هر چيز توانا است
مَا يَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلاَ مُمْسِكَ لَهَا وَ مَا يُمْسِكْ فَلاَ مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ
درى كه او از رحمت به روى خلق بگشايد كس نتواند بست و درى كه او ببندد جز او كسش نتواند گشود و او خداى با اقتدار و عزت و حكمت است
سُبْحَانَ اللَّهِ بَارِئِ النَّسَمِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمُصَوِّرِ سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ الْأَزْوَاجِ كُلِّهَا سُبْحَانَ اللَّهِ جَاعِلِ الظُّلُمَاتِ وَ النُّورِ
منزه است خدايى كه آفريننده بندگان است منزه است خداى صورت آفرين منزه است خدايى كه همه چيز را جفت آفريد منزه است خدايى كه نور و ظلمت را براى نظم عالم مقرر فرمود
سُبْحَانَ اللَّهِ فَالِقِ الْحَبِّ وَ النَّوَى سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ كُلِّ شَيْءٍ
منزه است خدايى كه بذر و دانه را در جوف زمين بر شكافتمنزه است خدايى كه آفريننده همه موجودات است
سُبْحَانَ اللَّهِ خَالِقِ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى سُبْحَانَ اللَّهِ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
منزه است خدايى كه هر چه به چشم ديده شود و نشود همه را او آفريده است منزه است خدا به قدر كلمات نامنتهاى او منزه است خدا پروردگار جهان و جهانيان
سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي يَعْلَمُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِي الْأَرْضِ
منزه است خدايى كه هر چه در زمين و آسمانها است همه را مىداند
مَا يَكُونُ مِنْ نَجْوَى ثَلاَثَةٍ إِلاَّ هُوَ رَابِعُهُمْ وَ لاَ خَمْسَةٍ إِلاَّ هُوَ سَادِسُهُمْ وَ لاَ أَدْنَى مِنْ ذَلِكَ وَ لاَ أَكْثَرَ إِلاَّ هُوَ مَعَهُمْ
هيچ رازى سه كس با هم نگويند جز آنكه خدا چهارم آنها و پنج كس جز آنكه خدا ششم آنها و نه كمتر از آن و نه بيشتر جز آنكه خدا هر جا باشند با آنهاست
أَيْنَمَا كَانُوا ثُمَّ يُنَبِّئُهُمْ بِمَا عَمِلُوا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ
آنگاه همه را روز قيامت به نتيجه نيك و بد اعمالشان آگاه خواهد ساخت كه خدا بر كليه امور دانا است
*********
در هر شب صد مرتبه حم دخان را بخواند اگر ميسر شود
*********
هر كه در هر شب از ماه رمضان سوره إنا فتحنا در نماز مستحبى بخواند آن سال محفوظ بماند
*********
سوره إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ در وقت سحور بخواند كه هر كه اين سوره مباركه را در وقت افطار كردن و سحور بخواند در ما بين اين دو وقت ثواب كسى داشته باشد كه در راه خدا در خون خود بغلطد
*********
در هر شب خواندن هزار مرتبه إنا أنزلناه وارد است
*********
بيستم علامه مجلسى در زاد المعاد فرموده كه از حضرت امير المؤمنين عليه السلام منقول است كه حضرت رسول صلى الله عليه و آله فرمود كه هر كه در هر شب و هر روز ماه رجب و شعبان و رمضان سه مرتبه هر يك از حمد و آية الكرسي و قل يأيها الكافرون و قل هو الله أحد و قل أعوذ برب الفلق و قل أعوذ برب الناس بخواند و سه مرتبه بگويد
سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ
* * *
وَ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ
* * *
و سه مرتبه بگويد
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
* * *
و سه مرتبه بگويد
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ
* * *
و چهار صد مرتبه بگويد
أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ أَتُوبُ إِلَيْهِ
* * *
خداوند تعالى گناهانش را بيامرزد اگر چه به عدد قطرههاى باران و برگ درختان و كف درياها باشد الخبر
*********
و بدان كه بهترين اعمال در شبها و روزهاى ماه مبارك رمضان خواندن قرآن است و بسيار بايد خواند چه آنكه قرآن در اين ماه نازل شده است و وارد شده كه هر چيزى را بهارى است و بهار قرآن ماه رمضان است و در ماههاى ديگر هر ماهى يك ختم سنت است و اقلش شش روز است و در ماه رمضان در هر سه يك ختم سنت است و اگر روزى يك ختم تواند بكند خوب است علامه مجلسى رحمة الله عليه فرموده كه در حديث است كه بعضى از ائمه عليهم السلام در اين ماه چهل ختم قرآن و زياده مىكردند و اگر هر ختم قرآنى را ثوابش را به روح مقدس يكى از چهارده معصوم هديه كند ثوابش مضاعف گردد و از روايتى ظاهر ميشود كه اجر چنين كسى آن است كه با ايشان باشد در روز قيامت
*********
لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ
* * *
بسيار بايد گفت
*********
و در اين ماه دعا و صلوات و استغفار بسيار بايد نمود
*********
افطار است و مستحب است كه بعد از نماز شام افطار كند مگر آنكه ضعف بر او غلبه كرده باشد يا جمعى منتظر او باشنددوم آنكه افطار كند با چيز پاكيزه از حرام و شبهات و بهتر آن است كه به خرماى حلال افطار كند تا ثواب نمازش چهار صد برابر گردد و به خرما و آب و به رطب و به لبن و به حلوا و به نبات و به آب گرم به هر كدام كه افطار كند نيز خوب است
سوم آنكه در وقت افطار دعاهاى وارده آن را بخواند از جمله آنكه بگويد
اللَّهُمَّ لَكَ صُمْتُ وَ عَلَى رِزْقِكَ أَفْطَرْتُ وَ عَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ
خدايا براى تو روزه گرفتم و به روزى تو افطار مىكنم و بر تو توكل دارم
تا خدا عطا كند به او ثواب هر كسى را كه در اين روز روزه داشته و اگر دعاى اللَّهُمَّ رَبَّ النُّورِ الْعَظِيمِ را كه سيد و كفعمى روايت كردهاند بخواند فضيلت بسيار يابد و روايت شده كه حضرت امير المؤمنين عليه السلام هر گاه مىخواست افطار كند مىگفت
بِسْمِ اللَّهِ اللَّهُمَّ لَكَ صُمْنَا وَ عَلَى رِزْقِكَ أَفْطَرْنَا فَتَقَبَّلْ (فَتَقَبَّلْهُ) مِنَّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ
به نام خدا خدايا براى تو روزه گرفتيم و به روزى تو افطار كرديم پس از ما قبول كن زيرا كه تو شنواى دانايى.
چهارم در لقمه اول بگويد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ يَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ اغْفِرْ لِي
به نام خداوند بخشاينده مهربان اى وسيع آمرزش بيامرز مرا
تا خدا او را بيامرزد و در خبر است كه در آخر هر روز از روزهاى ماه رمضان خدا هزار هزار كس را از آتش جهنم آزاد مىكند پس از حق تعالى بخواه كه تو را يكى از آنها قرار دهد پنجم در وقت افطار سوره قدر بخواند
*********
چهارم در مصباح شيخ است كه روايت كرده ابو حمزه ثمالى كه حضرت امام زين العابدين عليه السلام در ماه رمضان بيشتر از شب را نماز مىكرد و چون سحر مىشد اين دعا مىخواند
إِلَهِي لاَ تُؤَدِّبْنِي بِعُقُوبَتِكَ وَ لاَ تَمْكُرْ بِي فِي حِيلَتِكَ مِنْ أَيْنَ لِيَ الْخَيْرُ يَا رَبِ
خدايا مرا به عقاب خود ادب مفرماو به مجازات عملم به مكر و حيلهات به عقوبت ناگهانيت غافلگير مكن و مبتلا مگردان اى خدا كجا خيرى توانم يافت
وَ لاَ يُوجَدُ إِلاَّ مِنْ عِنْدِكَ وَ مِنْ أَيْنَ لِيَ النَّجَاةُ وَ لاَ تُسْتَطَاعُ إِلاَّ بِكَ
در صورتى كه خير جز پيش تو نيست و از كجا راه نجاتى خواهم جست و حال آنكه جز به لطف تو نجات ميسر نيست
لاَ الَّذِي أَحْسَنَ اسْتَغْنَى عَنْ عَوْنِكَ وَ رَحْمَتِكَ وَ لاَ الَّذِي أَسَاءَ وَ اجْتَرَأَ عَلَيْكَ
اى خدا نه آنكس كه نيكوكار است از يارى تو و لطف و رحمتت مستغنى است و نه آنكه بدكار است و بر حكم تو بىباكى كرده
وَ لَمْ يُرْضِكَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِكَ يَا رَبِّ يَا رَبِّ يَا رَبِ
و به راه رضا و خوشنوديت نرفته از قدرتت بيرون است اى رب من اى رب من اى رب من
بگويد تا آنكه نفس قطع شود
بِكَ عَرَفْتُكَ وَ أَنْتَ دَلَلْتَنِي عَلَيْكَ وَ دَعَوْتَنِي إِلَيْكَ وَ لَوْ لاَ أَنْتَ لَمْ أَدْرِ مَا أَنْتَ
من تو را به تو شناختم و تو مرا بر وجود خود دلالت فرمودى و بسوى خود خواندى و اگر تو نبودى من نمىدانستم تو چيستى
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَدْعُوهُ فَيُجِيبُنِي وَ إِنْ كُنْتُ بَطِيئاً حِينَ يَدْعُونِي
ستايش خداى را كه من او را مىخوانم و او اجابت مىكند و هر چند وقتى كه او مرا مىخواند كندى و كاهلى مىكنم
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَسْأَلُهُ فَيُعْطِينِي وَ إِنْ كُنْتُ بَخِيلاً حِينَ يَسْتَقْرِضُنِي
و ستايش خداى را كه چون از او چيزى درخواست كنم به من عطا مىكند و هر چند هنگامى كه او از من قرض مىخواهد من بخل مىورزم
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أُنَادِيهِ كُلَّمَا شِئْتُ لِحَاجَتِي وَ أَخْلُو بِهِ حَيْثُ شِئْتُ لِسِرِّي بِغَيْرِ شَفِيعٍ فَيَقْضِي لِي حَاجَتِي
و ستايش خداى را كه براى هر حاجتى هرگاه او را خواستم ندا خواهم كرد و هر وقتى براى راز و نياز با او خلوت توانم كرد و بدون هيچ واسطه و شفيع حاجتم را روا مىسازد
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لاَ أَدْعُو غَيْرَهُ وَ لَوْ دَعَوْتُ غَيْرَهُ لَمْ يَسْتَجِبْ لِي دُعَائِي
سپاس خداى را كه تنها او را به دعا مىخوانم نه غير او را و اگر از غير او حاجت مىخواستم دعايم مستجاب نمىكرد
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لاَ أَرْجُو غَيْرَهُ وَ لَوْ رَجَوْتُ غَيْرَهُ لَأَخْلَفَ رَجَائِي
و سپاس خداى را كه به او چشم اميد دارم نه به غير او و اگر به غيرش اميد مىداشتم مرا نااميد مىگردانيد
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَكَلَنِي إِلَيْهِ فَأَكْرَمَنِي وَ لَمْ يَكِلْنِي إِلَى النَّاسِ فَيُهِينُونِي
ستايش خداى را كه كار مرا به حضرتش واگذاشت و گراميم داشت و به غيرش وانگذاشت تا خوارم گرداند
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي تَحَبَّبَ إِلَيَّ وَ هُوَ غَنِيٌّ عَنِّي
ستايش خداى را كه با من اظهار كمال دوستى فرمود با آنكه از من بىنياز بود
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي يَحْلُمُ عَنِّي حَتَّى كَأَنِّي لاَ ذَنْبَ لِي فَرَبِّي أَحْمَدُ شَيْءٍ عِنْدِي وَ أَحَقُّ بِحَمْدِي
و سپاس خداى را كه از خطا و گناهانم حلم و بردبارى كرد چنانكه گويى گناهى از من سر نزده است پس خداى من پيشم محبوبترين موجود است و به حمد و ستايش من او را سزاوارتر از همه عالم است
اللَّهُمَّ إِنِّي أَجِدُ سُبُلَ الْمَطَالِبِ إِلَيْكَ مُشْرَعَةً وَ مَنَاهِلَ الرَّجَاءِ إِلَيْكَ (لَدَيْكَ) مُتْرَعَةً
اى خدامن راه حوايج خلق را بسوى تو باز مىبينم و چشمهاى اميد بندگان را به درگاهت پر آب مىيابم
وَ الاِسْتِعَانَةَ بِفَضْلِكَ لِمَنْ أَمَّلَكَ مُبَاحَةً وَ أَبْوَابَ الدُّعَاءِ إِلَيْكَ لِلصَّارِخِينَ مَفْتُوحَةً
و يارى جستن به فضل و كرمت بر هر كس به تو آرزومند است مباح و آسان است و درهاى دعاى فرياد خواهان بسوى تو باز است
وَ أَعْلَمُ أَنَّكَ لِلرَّاجِي (لِلرَّاجِينَ) بِمَوْضِعِ إِجَابَةٍ وَ لِلْمَلْهُوفِينَ (لِلْمَلْهُوفِ) بِمَرْصَدِ إِغَاثَةٍ
و محققا مىدانم كه تو آمادهاى براى حاجت اميدوارانى و مراقب حال پريشان خاطران
وَ أَنَّ فِي اللَّهْفِ إِلَى جُودِكَ وَ الرِّضَا بِقَضَائِكَ عِوَضاً مِنْ مَنْعِ الْبَاخِلِينَ وَ مَنْدُوحَةً عَمَّا فِي أَيْدِي الْمُسْتَأْثِرِينَ
و مىدانم كه در ناليدن به درگاه جود و احسانت و در رضاى به قضا و قدرت بهترين عوضى است از بخل مردم بخيل و بىنيازى از اندوخته در دست دنيا طلبان است
وَ أَنَّ الرَّاحِلَ إِلَيْكَ قَرِيبُ الْمَسَافَةِ وَ أَنَّكَ لاَ تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِكَ إِلاَّ أَنْ تَحْجُبَهُمُ الْأَعْمَالُ (الْآمَالُ) دُونَكَ
و هر كه بسوى تو سفر كند راهش بسيار نزديك و تو از نظر بصيرت خلق پنهان نيستى جز آنكه آمال و آرزوهايى كه به غير تو دارند حجاب آنها از شهود جمالت گرديده است
وَ قَدْ قَصَدْتُ إِلَيْكَ بِطَلِبَتِي وَ تَوَجَّهْتُ إِلَيْكَ بِحَاجَتِي
و من جوياى توام و در حوايجم رو به تو آوردهام
وَ جَعَلْتُ بِكَ اسْتِغَاثَتِي وَ بِدُعَائِكَ تَوَسُّلِي مِنْ غَيْرِ اسْتِحْقَاقٍ لاِسْتِمَاعِكَ مِنِّي
و به درگاه تو استغاثه كرده و پناه مىجويم و در دعاى متوسل به لطف توام بدون آنكه لايق آن باشم كه دعاى مرا مستجاب كنى
وَ لاَ اسْتِيجَابٍ لِعَفْوِكَ عَنِّي بَلْ لِثِقَتِي بِكَرَمِكَ وَ سُكُونِي إِلَى صِدْقِ وَعْدِكَ وَ لَجَئِي إِلَى الْإِيمَانِ بِتَوْحِيدِكَ
يا مستوجب عفو و بخششت گردانى بلكه توجهم به تو به صرف كرم و احسان توست و اطمينان خاطرم به صدق وعده (لطف) تو و پناهم بر ايمان به يكتايى توست
وَ يَقِينِي (وَ ثِقَتِي) بِمَعْرِفَتِكَ مِنِّي أَنْ لاَ رَبَّ لِي غَيْرُكَ وَ لاَ إِلَهَ (لِي) إِلاَّ أَنْتَ وَحْدَكَ لاَ شَرِيكَ لَكَ
و يقينم به معرفت حضرتت كه مىدانم مرا پروردگارى غير تو نيست و جز تو خدايى نخواهد بود تو يكتا و بىشريكى
اللَّهُمَّ أَنْتَ الْقَائِلُ وَ قَوْلُكَ حَقٌّ وَ وَعْدُكَ صِدْقٌ (الصِّدْقُ) وَ اسْأَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُمْ رَحِيماً
اى خدا تو خود فرمودى و سخن تو حق و وعده تو حقيقت است فرمودى هر چه مىخواهيد از خدا فضل و كرم بخواهيد كه خدا به شما بندگان هميشه مهربان است
وَ لَيْسَ مِنْ صِفَاتِكَ يَا سَيِّدِي أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤَالِ وَ تَمْنَعَ الْعَطِيَّةَ
و اى مولاى من اين از صفاتت نيست كه بندگان را امر به سؤال كنى و چون سؤال كنند عطاى خود را از آنها دريغ دارى
وَ أَنْتَ الْمَنَّانُ بِالْعَطِيَّاتِ عَلَى أَهْلِ مَمْلَكَتِكَ وَ الْعَائِدُ عَلَيْهِمْ بِتَحَنُّنِ رَأْفَتِكَ (بِحُسْنِ نِعْمَتِكَ)
و حال آنكه تو را بر اهل مملكتت عطاهاى بىشمار است و بواسطه رأفت و محبتت بخلق نعمتت بآنهاپى در پى خواهد بود
إِلَهِي رَبَّيْتَنِي فِي نِعَمِكَ وَ إِحْسَانِكَ صَغِيراً وَ نَوَّهْتَ بِاسْمِي كَبِيراً فَيَا مَنْ رَبَّانِي فِي الدُّنْيَا بِإِحْسَانِهِ
اى خدا تويى كه در انواع نعم و احسان هنگامى كه كودكى بودم مرا پرورانيدى و در بزرگى هم سربلندى و نام نيكو دادى
وَ تَفَضُّلِهِ (بِفَضْلِهِ) وَ نِعَمِهِ وَ أَشَارَ لِي فِي الْآخِرَةِ إِلَى عَفْوِهِ وَ كَرَمِهِ
پس اى خدايى كه مرا در دنيا به فضل و احسان و نعم بىپايان پرورش دادى و در آخرت اشارت به عفو و كرمت فرمودى
مَعْرِفَتِي يَا مَوْلاَيَ دَلِيلِي (دَلَّتْنِي) عَلَيْكَ وَ حُبِّي لَكَ شَفِيعِي إِلَيْكَ
معرفتم به تو اى مولاى من دليل و رهبر من بسوى توست و محبتم نزد حضرتت واسطه و شفيع من است
وَ أَنَا وَاثِقٌ مِنْ دَلِيلِي بِدَلاَلَتِكَ وَ سَاكِنٌ مِنْ شَفِيعِي إِلَى شَفَاعَتِكَ
و من از دليل خود چون تو راهنماى منى مطمئنم و از شفيعم چون تو مىپذيرى دلم آرام است
أَدْعُوكَ يَا سَيِّدِي بِلِسَانٍ قَدْ أَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ رَبِّ أُنَاجِيكَ بِقَلْبٍ قَدْ أَوْبَقَهُ جُرْمُهُ
اى سيد من تو را مىخوانم به زبانى كه از فرط گناه لال گرديده اى پروردگار با تو راز و نياز مىكنم با دلى كه از كثرت جرم به وادى هلاكت در افتاده
أَدْعُوكَ يَا رَبِّ رَاهِباً رَاغِباً رَاجِياً خَائِفاً إِذَا رَأَيْتُ مَوْلاَيَ ذُنُوبِي فَزِعْتُ
اى خدا تو را ميخوانم با دلى كه هراسان و ترسان است از قهر تو و اميدوار به كرم توست چون به گناهان خود اى مولاى من مىنگرم زار مىنالم
وَ إِذَا رَأَيْتُ كَرَمَكَ طَمِعْتُ فَإِنْ عَفَوْتَ (غَفَرْتَ) فَخَيْرُ رَاحِمٍ وَ إِنْ عَذَّبْتَ فَغَيْرُ ظَالِمٍ
و چون به كرم بىپايان تو نظر مىكنم اميدوار مىگردم پس اگر مرا ببخشى رواست كه تو بهترين مهربانى و اگر عذاب كنى ستم نكردهاى
حُجَّتِي يَا اللَّهُ فِي جُرْأَتِي عَلَى مَسْأَلَتِكَ مَعَ إِتْيَانِي مَا تَكْرَهُ جُودُكَ وَ كَرَمُكَ
حجت من بر جرأت درخواست حاجت از تو با آنكه كردارم همه ناپسند بوده همانا بخاطر كرم و بخشش توست و پناه آوردنم
وَ عُدَّتِي فِي شِدَّتِي مَعَ قِلَّةِ حَيَائِي رَأْفَتُكَ وَ رَحْمَتُكَ
در حال سختى به درگاه تو با بىحيايى و بىباكيم به موجب رأفت و مهربانى توست
وَ قَدْ رَجَوْتُ أَنْ لاَ تَخِيبَ بَيْنَ ذَيْنِ وَ ذَيْنِ مُنْيَتِي فَحَقِّقْ رَجَائِي وَ اسْمَعْ دُعَائِي
و البته اميدم آن است كه با اينگونه قبايح و زشتيهايم باز از آرزوهايى كه به تو دارم محرومم نگردانى پس اميدم برآور و دعايم اجابت فرما
يَا خَيْرَ مَنْ دَعَاهُ دَاعٍ وَ أَفْضَلَ مَنْ رَجَاهُ رَاجٍ
اى بهترين كسى كه اهل دعا به درگاهش رو آورند و نيكوتر شخصى كه اميدواران بر او عرض نياز كنند
عَظُمَ يَا سَيِّدِي أَمَلِي وَ سَاءَ عَمَلِي فَأَعْطِنِي مِنْ عَفْوِكَ بِمِقْدَارِ أَمَلِي
آرزويم اى سيد من بزرگ و كردارم زشت است پس تو به عفو و بخشش خود به قدر آرزويم عطا كن
وَ لاَ تُؤَاخِذْنِي بِأَسْوَإِ عَمَلِي فَإِنَّ كَرَمَكَ يَجِلُّ عَنْ مُجَازَاةِ الْمُذْنِبِينَ وَ حِلْمَكَ يَكْبُرُ عَنْ مُكَافَاةِ الْمُقَصِّرِينَ
و به اعمال زشتم مؤاخذه مفرما زيرا كرم و بزرگواريت برتر از آن است كه گناهكاران را مجازات كنى و حلمت بيش از آنكه مقصرين را به كيفر رسانى
وَ أَنَا يَا سَيِّدِي عَائِذٌ بِفَضْلِكَ هَارِبٌ مِنْكَ إِلَيْكَ مُتَنَجِّزٌ مَا وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ أَحْسَنَ بِكَ ظَنّاً
و من اى سيد من به فضلو كرمت پناه آورده و از قهر تو بسوى لطفت مىگريزم وعده عفو و بخششت از كسى كه به تو حسن ظن دارد مسلم و قطعى است
وَ مَا أَنَا يَا رَبِّ وَ مَا خَطَرِي هَبْنِي بِفَضْلِكَ وَ تَصَدَّقْ عَلَيَّ بِعَفْوِكَ
و من ذره ناچيز اى خدا كيستم مرا به فضل و كرمت ببخش و به عفو و رحمتت بر من منت گذار
أَيْ رَبِّ جَلِّلْنِي بِسَتْرِكَ وَ اعْفُ عَنْ تَوْبِيخِي بِكَرَمِ وَجْهِكَ
اى پروردگار من كردار زشتم در پرده دار و از گناهانم به بزرگوارى ذاتت درگذر
فَلَوِ اطَّلَعَ الْيَوْمَ عَلَى ذَنْبِي غَيْرُكَ مَا فَعَلْتُهُ وَ لَوْ خِفْتُ تَعْجِيلَ الْعُقُوبَةِ لاَجْتَنَبْتُهُ
كه اگر بر گناهم كسى غير از تو آگاه مىشد البته آن گنه نمىكردم و اگر از تعجيل مىترسيدم هم از خطا اجتناب مىنمودم
لاَ لِأَنَّكَ أَهْوَنُ النَّاظِرِينَ (إِلَيَّ) وَ أَخَفُّ الْمُطَّلِعِينَ (عَلَيَّ)
نه از اين رو كه تو از ديگران در نظرم بىقدر و اهميتترى
بَلْ لِأَنَّكَ يَا رَبِّ خَيْرُ السَّاتِرِينَ وَ أَحْكَمُ الْحَاكِمِينَ (وَ أَحْلَمُ الْأَحْلَمِينَ) وَ أَكْرَمُ الْأَكْرَمِينَ
بلكه بدين سبب كه تو بهترين ستاران و پردهپوشان و نيكوترين حكمفرمايان و بزرگوارترين بزرگواران عالمى
سَتَّارُ الْعُيُوبِ غَفَّارُ الذُّنُوبِ عَلاَّمُ الْغُيُوبِ تَسْتُرُ الذَّنْبَ بِكَرَمِكَ وَ تُؤَخِّرُ الْعُقُوبَةَ بِحِلْمِكَ
تويى كه بر عيبهاى خلق پرده پوشى و بر گناهانشان ببخشايى و بر اسرار غيب آگاهى گناه بندگانت را به كرمت مىپوشانى و كيفر آنها را از حلم و بردبارى به تأخير مىافكنى
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى حِلْمِكَ بَعْدَ عِلْمِكَ وَ عَلَى عَفْوِكَ بَعْدَ قُدْرَتِكَ
پس ستايش تو را مىكنم بر مقام حلمت بعد از علم ازليت و بر صفت عفوت پس از قدرت كاملت
وَ يَحْمِلُنِي وَ يُجَرِّئُنِي عَلَى مَعْصِيَتِكَ حِلْمُكَ عَنِّي وَ يَدْعُونِي إِلَى قِلَّةِ الْحَيَاءِ سَتْرُكَ عَلَيَ
اى خدا حلم بىپايانت مرا بر معصيت تو وادار مىكند و جرأت مىدهد و پردهپوشى و ستاريت به بىشرم و حيايى مىخواند
وَ يُسْرِعُنِي إِلَى التَّوَثُّبِ عَلَى مَحَارِمِكَ مَعْرِفَتِي بِسَعَةِ رَحْمَتِكَ وَ عَظِيمِ عَفْوِكَ
و معرفتم به رحمت بىانتهايت و عفو بىحسابت مرا جسور كرده و به سرعت بر آنچه حرام كردى مىگمارد
يَا حَلِيمُ يَا كَرِيمُ يَا حَيُّ يَا قَيُّومُ يَا غَافِرَ الذَّنْبِ يَا قَابِلَ التَّوْبِ يَا عَظِيمَ الْمَنِّ يَا قَدِيمَ الْإِحْسَانِ
اى خداى بردبار بزرگوار اى زنده ابدى اى بخشنده گناه و اى پذيرنده توبه اى بزرگ نعمت و منت اى احسان كننده هميشگى
أَيْنَ سَتْرُكَ الْجَمِيلُ أَيْنَ عَفْوُكَ الْجَلِيلُ أَيْنَ فَرَجُكَ الْقَرِيبُ أَيْنَ غِيَاثُكَ السَّرِيعُ
كجاست پرده پوشى عظيم تو كجاست عفو بزرگوارانه تو كجاست گشايش نزديك تو كجاست فريادرسى سريع تو
أَيْنَ رَحْمَتُكَ الْوَاسِعَةُ أَيْنَ عَطَايَاكَ الْفَاضِلَةُ أَيْنَ مَوَاهِبُكَ الْهَنِيئَةُ أَيْنَ صَنَائِعُكَ السَّنِيَّةُ
كجاست رحمت واسعه تو كجاست عطاهاى نيكوى تو كجاست موهبتهاى گواراو مرحمتهاى پر بهاى تو
أَيْنَ فَضْلُكَ الْعَظِيمُ أَيْنَ مَنُّكَ الْجَسِيمُ أَيْنَ إِحْسَانُكَ الْقَدِيمُ أَيْنَ كَرَمُكَ يَا كَرِيمُ
كجاست فضل و كرم بىحد تو كجاست نعمت بزرگ و احسان هميشگى تو كجاست كرم تو اى خداى كريم
بِهِ (وَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ ) فَاسْتَنْقِذْنِي وَ بِرَحْمَتِكَ فَخَلِّصْنِي يَا مُحْسِنُ يَا مُجْمِلُ يَا مُنْعِمُ يَا مُفْضِلُ
به حق آن كرم كه مرا نجات ده و به حق رحمتت كه از ورطه هلاكتم خلاص كن اى خداى با احسان اى نيكوكار اى نعمت بخش اى با فضل و كرم
لَسْتُ أَتَّكِلُ فِي النَّجَاةِ مِنْ عِقَابِكَ عَلَى أَعْمَالِنَا بَلْ بِفَضْلِكَ عَلَيْنَا لِأَنَّكَ أَهْلُ التَّقْوَى وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ
من بر نجات از قهر و عقابت اعتماد بر اعمال خود نداريم بلكه تمام نظر ما به فضل و احسان توست زيرا كه تو شايستهاى كه خلق از تو بترسند و هم به مغفرتت اميدوار باشند
تُبْدِئُ بِالْإِحْسَانِ نِعَماً وَ تَعْفُو عَنِ الذَّنْبِ كَرَماً
هم اول با خلق احسان مىكنى هم به كرمت از گناهانشان مىگذرى
فَمَا نَدْرِي مَا نَشْكُرُ أَ جَمِيلَ مَا تَنْشُرُ أَمْ قَبِيحَ مَا تَسْتُرُ
پس من نمىدانم شكر كدام را بجاى آرم آيا شكر نيكيهايى كه از من معروف كردى يا زشتيهايى كه پرده پوشى نمودى
أَمْ عَظِيمَ مَا أَبْلَيْتَ وَ أَوْلَيْتَ أَمْ كَثِيرَ مَا مِنْهُ نَجَّيْتَ وَ عَافَيْتَ
يا بلاها و امتحانات سختى كه بر ما آسان ساختى و ما را بر آن فايق و مؤيد داشتى يا بلاهاى بسيار كه از آن نجات داده و عافيت بخشيدى
يَا حَبِيبَ مَنْ تَحَبَّبَ إِلَيْكَ وَ يَا قُرَّةَ عَيْنِ مَنْ لاَذَ بِكَ وَ انْقَطَعَ إِلَيْكَ
اى دوستدار كسى كه با تو محبت ورزد اى شادى قلب كسى كه رو به درگاه تو آرد و از همه بگسلد و با تو پيوندد
أَنْتَ الْمُحْسِنُ وَ نَحْنُ الْمُسِيئُونَ فَتَجَاوَزْ يَا رَبِّ عَنْ قَبِيحِ مَا عِنْدَنَا بِجَمِيلِ مَا عِنْدَكَ
تو نيكوكارى و ما زشت كرداريم پس تو اى پروردگار به نيكويى خود از قبايح ما درگذر
وَ أَيُّ جَهْلٍ يَا رَبِّ لاَ يَسَعُهُ جُودُكَ أَوْ أَيُّ زَمَانٍ أَطْوَلُ مِنْ أَنَاتِكَ
كدامين جهالت و بد كارى است كه لطف و كرم تو آن را فرا نمىگيرد يا چه زمانى است كه پيش از زمان حلم توست
وَ مَا قَدْرُ أَعْمَالِنَا فِي جَنْبِ نِعَمِكَ وَ كَيْفَ نَسْتَكْثِرُ أَعْمَالاً نُقَابِلُ بِهَا كَرَمَكَ (كَرَامَتَكَ)
و اعمال نيك ما در مقابل نعمتهاى تو چه ارزش دارد و چگونه اعمال زشتمان را با وجود لطف و كرم بىانتهايت بسيار بدانيم
بَلْ كَيْفَ يَضِيقُ عَلَى الْمُذْنِبِينَ مَا وَسِعَهُمْ مِنْ رَحْمَتِكَ
آرى چگونه مجال بر گناهكاران با وجود رحمت واسعه بىپايانت تنگ خواهد شد
يَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ يَا بَاسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ
اى صاحب آمرزش بىحساب اى آنكه دست تو به رحمت مبسوط است
فَوَ عِزَّتِكَ يَا سَيِّدِي لَوْ نَهَرْتَنِي (انْتَهَرْتَنِي) مَا بَرِحْتُ مِنْ بَابِكَ وَ لاَ كَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِكَ
بارى قسم به مقام عزت و بزرگيت اى سيد من كه اگر مرا از درگاهت برانى هرگز از اين در به جايى نمىروم و از تملق و التماس به حضرتت دست برنمىدارم
لِمَا انْتَهَى إِلَيَّ مِنَ الْمَعْرِفَةِ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ
زيرا تو را به جود و كرم كامل شناختهام و تو هر چه بخواهى به قدرت كامله مىكنى
وَ أَنْتَ الْفَاعِلُ لِمَا تَشَاءُ تُعَذِّبُ مَنْ تَشَاءُ بِمَا تَشَاءُ كَيْفَ تَشَاءُ وَ تَرْحَمُ مَنْ تَشَاءُ بِمَا تَشَاءُ كَيْفَ تَشَاءُ
هر كه را بخواهى به هر قدر و هر گونه عذاب كنى و هر كه را بخواهى هر قدر و هر قسم ترحم فرمايى خواهى كرد
لاَ تُسْأَلُ عَنْ فِعْلِكَ وَ لاَ تُنَازَعُ فِي مُلْكِكَ وَ لاَ تُشَارَكُ فِي أَمْرِكَ وَ لاَ تُضَادُّ فِي حُكْمِكَ
و كسى را نرسد كه بر كار تو چون و چرا كند و در ملك هستى با تو گفتگو آغازد و در هر امر و فرمان با ذات يكتايت مشاركت كند و در حكم مبرمت مخالفت برانگيزد
وَ لاَ يَعْتَرِضُ عَلَيْكَ أَحَدٌ فِي تَدْبِيرِكَ لَكَ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ
و احدى را نرسد كه بر نظم و تدبيرت خورده گيرى و اعتراض كند خلق و آفرينش خاص تو و حكم و فرمان بر خلق مخصوص توست بزرگوار خدايى كه پروردگار عالم است
يَا رَبِّ هَذَا مَقَامُ مَنْ لاَذَ بِكَ وَ اسْتَجَارَ بِكَرَمِكَ وَ أَلِفَ إِحْسَانَكَ وَ نِعَمَكَ
اى خدا اين است مقام آنكس كه به درگاه تو روى آورده و به لطف و كرمت پناه جسته و با نعم و احسانت الفت گرفته
وَ أَنْتَ الْجَوَادُ الَّذِي لاَ يَضِيقُ عَفْوُكَ وَ لاَ يَنْقُصُ فَضْلُكَ وَ لاَ تَقِلُّ رَحْمَتُكَ
و تو آن ذات با جود و بخششى كه جامه عفوت تنگ نيست و فضل و رحمتت نقصان پذير نخواهد بود
وَ قَدْ تَوَثَّقْنَا مِنْكَ بِالصَّفْحِ الْقَدِيمِ وَ الْفَضْلِ الْعَظِيمِ وَ الرَّحْمَةِ الْوَاسِعَةِ
و ما هم تمام وثوق و اطمينان خاطرمان به عفو هميشگى و فضل و كرم بىحد و رحمت نامنتهاى توست
أَ فَتَرَاكَ (تُرَاكَ) يَا رَبِّ تُخْلِفُ ظُنُونَنَا أَوْ تُخَيِّبُ آمَالَنَا كَلاَّ يَا كَرِيمُ
اى پروردگار آيا چنين پنداريم كه تو بر خلاف حسن ظنى كه به حضرتت داريم با ما رفتار مىكنى يا ما را از اميد و آرزوهايى كه به تو داريم محروم مىسازى هرگز به تو اى خداى كريم
فَلَيْسَ هَذَا ظَنَّنَا (ظَنُّنَا) بِكَ وَ لاَ هَذَا فِيكَ طَمَعَنَا (طَمَعُنَا)
چنين گمان نمىبريم و اينگونه از كرمت انتظار نداريم
يَا رَبِّ إِنَّ لَنَا فِيكَ أَمَلاً طَوِيلاً كَثِيراً إِنَّ لَنَا فِيكَ رَجَاءً عَظِيماً
اى خدا ما را به حضرتت آمال و آرزوهاى بسيار و اميد بزرگ است
عَصَيْنَاكَ وَ نَحْنُ نَرْجُو أَنْ تَسْتُرَ عَلَيْنَا وَ دَعَوْنَاكَ وَ نَحْنُ نَرْجُو أَنْ تَسْتَجِيبَ لَنَا فَحَقِّقْ رَجَاءَنَا
تو را معصيت كرديم و اميد پردهپوشى داريم تو را در دعا خوانديم و اميد اجابت داريم پس اى مولاى ما ما را به اميد و آرزويمان برسان
مَوْلاَنَا فَقَدْ عَلِمْنَا مَا نَسْتَوْجِبُ بِأَعْمَالِنَا وَ لَكِنْ عِلْمُكَ فِينَا وَ عِلْمُنَا بِأَنَّكَ لاَ تَصْرِفُنَا عَنْكَ
كه ما مىدانيم كه به اعمال زشت خود چيزى جز محرومى از رحمتت مستحق نيستيم ليكن اينكه تو به احوال ما دانايى و به فقر و بيچارگى ما آگاهى و ميدانيم كه از درگاه فيضت محروم باز نميگرديم
(حَثَّنَا عَلَى الرَّغْبَةِ إِلَيْكَ) وَ إِنْ كُنَّا غَيْرَ مُسْتَوْجِبِينَ لِرَحْمَتِكَ
ما را راغب و اميدوار بدرگاه كرمت آورد و با آنكه ما مستوجب رحمت نيستيم
فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَيْنَا وَ عَلَى الْمُذْنِبِينَ بِفَضْلِ سَعَتِكَ فَامْنُنْ عَلَيْنَا بِمَا أَنْتَ أَهْلُهُ
تو شايسته آنى كه بر ما و گناهكاران بفضل و رحمت وسيعت جود و بخشش كنى پس تو بآنچه لايق بزرگوارى توست به ما احسان فرما
وَ جُدْ عَلَيْنَا فَإِنَّا مُحْتَاجُونَ إِلَى نَيْلِكَ يَا غَفَّارُ بِنُورِكَ اهْتَدَيْنَا
و بر ما كرم كن كهبسيار محتاج عطاى توايم اى خداى بخشنده ما را به نور معرفتت هدايت فرمودى
وَ بِفَضْلِكَ اسْتَغْنَيْنَا وَ بِنِعْمَتِكَ (فِي نِعَمِكَ) أَصْبَحْنَا وَ أَمْسَيْنَا
و به فضل و رحمتت از غير بىنياز گردانيدى و به نعمتت شب و روز پرورش يافتيم
ذُنُوبُنَا بَيْنَ يَدَيْكَ نَسْتَغْفِرُكَ اللَّهُمَّ مِنْهَا وَ نَتُوبُ إِلَيْكَ
گناهان ما پيش تو هويداست از تو اى خدا از آن گناهان طلب عفو و آمرزش ميكنيم و بدرگاهت بتوبه باز ميگرديم
تَتَحَبَّبُ إِلَيْنَا بِالنِّعَمِ وَ نُعَارِضُكَ بِالذُّنُوبِ خَيْرُكَ إِلَيْنَا نَازِلٌ وَ شَرُّنَا إِلَيْكَ صَاعِدٌ
اى خدا تو در حق ما به نعمتهاى گوناگون محبت و مهربانى ميكنى و ما در مقابل به نافرمانى و گناه ميپردازيم خير و بركات تو پيوسته بر ما نازل ميشود و شر و بد كارى ما بسوى تو بالا مىرود
وَ لَمْ يَزَلْ وَ لاَ يَزَالُ مَلَكٌ كَرِيمٌ يَأْتِيكَ (عَنَّا) بِعَمَلٍ قَبِيحٍ فَلاَ يَمْنَعُكَ ذَلِكَ مِنْ أَنْ تَحُوطَنَا بِنِعَمِكَ
و تو هميشه از ازل تا ابد پادشاه با كرم و احسانى كه اعمال زشت هميشگى ما مانع از آن نيست كه ما را غرق نعمتهاى ظاهر و باطن
وَ تَتَفَضَّلَ عَلَيْنَا بِآلاَئِكَ فَسُبْحَانَكَ مَا أَحْلَمَكَ وَ أَعْظَمَكَ وَ أَكْرَمَكَ مُبْدِئاً وَ مُعِيداً
بفضل و احسان خود گردانى پس منزهى تو و چقدر حلم و بزرگى لطف و كرمت در آغاز و انجام آفرينش بىپايان است
تَقَدَّسَتْ أَسْمَاؤُكَ وَ جَلَّ ثَنَاؤُكَ وَ كَرُمَ صَنَائِعُكَ وَ فِعَالُكَ
اى خدا نامهاى پاكت منزه و ثنا و ستايشت بزرگ و آثار و افعالت همه نيكو است
أَنْتَ إِلَهِي أَوْسَعُ فَضْلاً وَ أَعْظَمُ حِلْماً مِنْ أَنْ تُقَايِسَنِي بِفِعْلِي وَ خَطِيئَتِي
اى خداى من فضل وسيع بىپايان و حلم عظيم بىانتهايت برتر از آن است كه مرا با فعل من و گناه من مقايسه نمايى
فَالْعَفْوَ الْعَفْوَ الْعَفْوَ سَيِّدِي سَيِّدِي سَيِّدِي
از من درگذر از من درگذر از من درگذر اى سيد من اى سيد من اى سيد من
اللَّهُمَّ اشْغَلْنَا بِذِكْرِكَ وَ أَعِذْنَا مِنْ سَخَطِكَ وَ أَجِرْنَا مِنْ عَذَابِكَ وَ ارْزُقْنَا مِنْ مَوَاهِبِكَ وَ أَنْعِمْ عَلَيْنَا مِنْ فَضْلِكَ
خداوندا ما را به ياد خود مشغول ساز و از قهر و غضبت امان بخش و از عذابت در جوار رحمتت پناه ده و از عطاهاى بىحسابت روزى ما گردان و به فضل و كرم با ما نيكى و احسان فرما
وَ ارْزُقْنَا حَجَّ بَيْتِكَ وَ زِيَارَةَ قَبْرِ نَبِيِّكَ
و حج بيت الحرامت را نصيب ما گردان و پيغمبرت
صَلَوَاتُكَ وَ رَحْمَتُكَ وَ مَغْفِرَتُكَ وَ رِضْوَانُكَ عَلَيْهِ وَ عَلَى أَهْلِ بَيْتِهِ إِنَّكَ قَرِيبٌ مُجِيبٌ
كه درود و رحمت و مغفرت و خوشنوديت بر او و بر اهل بيتش باد زيارت قبرش را روزى ما گردان كه تو البته به خلق نزديكى و از لطف دعايشان اجابت ميكنى
وَ ارْزُقْنَا عَمَلاً بِطَاعَتِكَ وَ تَوَفَّنَا عَلَى مِلَّتِكَ وَ سُنَّةِ نَبِيِّكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
اى خدا طاعتت را عوض هر كار نصيب ما گردان و ما را بر آيين خود و بر سنت پيغمبرت كه درود بر او و بر آلش باد بميران
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي وَ لِوَالِدَيَّ وَ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيراً اجْزِهِمَا بِالْإِحْسَانِ إِحْسَاناً وَ بِالسَّيِّئَاتِ غُفْرَاناً
خدايا بيامرز مرا و پدر و مادر مرا و بر آنها رحمت فرست كه آنان در خردسالى مربى من بودند و پاداش احسانهاى آنها كه به من كردهاند در حقشان احسان فرماو گناهانشان ببخش
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ الْأَحْيَاءِ مِنْهُمْ وَ الْأَمْوَاتِ وَ تَابِعْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَهُمْ بِالْخَيْرَاتِ (فِي الْخَيْرَاتِ)
خدايا بر تمام مرد و زن اهل ايمان از زندگان و مردگان مغفرتت را شامل گردان و ميان ما و آنها به خير و احسانت پيوند ده
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِحَيِّنَا وَ مَيِّتِنَا وَ شَاهِدِنَا وَ غَائِبِنَا ذَكَرِنَا وَ أُنْثَانَا (إِنَاثِنَا) صَغِيرِنَا وَ كَبِيرِنَا حُرِّنَا وَ مَمْلُوكِنَا
بار الها زنده و مرده ما مسلمانان و حاضر و غايب و مرد و زن و صغير و كبير و آزاد و بنده ما همه را ببخش و بيامرز
كَذَبَ الْعَادِلُونَ بِاللَّهِ وَ ضَلُّوا ضَلاَلاً بَعِيداً وَ خَسِرُوا خُسْرَاناً مُبِيناً
آرى آنان كه از خدا برگشتند به دورترين وادى ضلالت و گمراهى در افتادند و آشكار به زيان سخت گرفتار شدند
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اخْتِمْ لِي بِخَيْرٍ
خدايا درود فرست بر محمد (ص) و آل محمد (ع) و كارم را ختم به خير گردان
وَ اكْفِنِي مَا أَهَمَّنِي مِنْ أَمْرِ دُنْيَايَ وَ آخِرَتِي وَ لاَ تُسَلِّطْ عَلَيَّ مَنْ لاَ يَرْحَمُنِي
و مهمات امور دنيا و آخرتم را كفايت فرما و آنكه به حالم رحم نكند بر من مسلط مگردان
وَ اجْعَلْ عَلَيَّ مِنْكَ وَاقِيَةً بَاقِيَةً وَ لاَ تَسْلُبْنِي صَالِحَ مَا أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَيَ
و بر من از جانب خود نگهبانى هميشه مقرر بدار و نعمتهاى شايستهاى كه به من عطا كردى از من باز مگير
وَ ارْزُقْنِي مِنْ فَضْلِكَ رِزْقاً وَاسِعاً حَلاَلاً طَيِّباً
و از فضل و كرمت به من روزى وسيع حلال پاكيزه روزى فرما
اللَّهُمَّ احْرُسْنِي بِحَرَاسَتِكَ وَ احْفَظْنِي بِحِفْظِكَ وَ اكْلَأْنِي بِكِلاَءَتِكَ
اى خدا مرا در پناه مراقبتت نگهدارى كن و در سايه محافظت و ظل حمايتت از هر بلا محفوظ دار
وَ ارْزُقْنِي حِجَّ بَيْتِكَ الْحَرَامِ فِي عَامِنَا هَذَا وَ فِي كُلِّ عَامٍ وَ زِيَارَةَ قَبْرِ نَبِيِّكَ وَ الْأَئِمَّةِ عَلَيْهِمُ السَّلاَمُ
و حج بيت الحرامت را در اين سال و همه سال ديگر نصيبم گردان و زيارت قبر پيغمبر (ص) و ائمه هدى عليهم السلام را روزى كن
وَ لاَ تُخْلِنِي يَا رَبِّ مِنْ تِلْكَ الْمَشَاهِدِ الشَّرِيفَةِ وَ الْمَوَاقِفِ الْكَرِيمَةِ
و از آن مشاهده مشرفه و مواقف با كرامت دور مگردان
اللَّهُمَّ تُبْ عَلَيَّ حَتَّى لاَ أَعْصِيَكَ
اى خدا حال توبهاى به من عطا كن كه ديگر هرگز معصيت نكنم
وَ أَلْهِمْنِي الْخَيْرَ وَ الْعَمَلَ بِهِ وَ خَشْيَتَكَ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ مَا أَبْقَيْتَنِي يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ
و تا هستم اى پروردگار عالم كار خير را بقلبم الهام كن و در عملش موفقم ساز و شب و روز مرا خدا ترس گردان
اللَّهُمَّ إِنِّي كُلَّمَا قُلْتُ قَدْ تَهَيَّأْتُ وَ تَعَبَّأْتُ (تَعَبَّيْتُ) وَ قُمْتُ لِلصَّلاَةِ بَيْنَ يَدَيْكَ
اى خدا من چندان كه به عزم و جزم با خود گفتم و خويش را مهيا و آماده طاعتت ساختم و در پيشگاه تو به نماز ايستادم
وَ نَاجَيْتُكَ أَلْقَيْتَ عَلَيَّ نُعَاساً إِذَا أَنَا صَلَّيْتُ وَ سَلَبْتَنِي مُنَاجَاتَكَ إِذَا أَنَا نَاجَيْتُ
آن هنگام مرا به خواب انداختىو حال راز و نياز از من گاه مناجات باز گرفتى
مَا لِي كُلَّمَا قُلْتُ قَدْ صَلَحَتْ سَرِيرَتِي وَ قَرُبَ مِنْ مَجَالِسِ التَّوَّابِينَ مَجْلِسِي
اى خدا چه شد كه هر چه با خود عهد كرده و گفتم كه از اين پس سريرتم نيكو خواهد شد و به مجامع اهل توبه و مقام توابين نزديك مىشوم
عَرَضَتْ لِي بَلِيَّةٌ أَزَالَتْ قَدَمِي وَ حَالَتْ بَيْنِي وَ بَيْنَ خِدْمَتِكَ
بليه و حادثهاى پيش آمد كه به عهد ثابت قدم نماندم و آن بليه ميان من و خدمتت حايل گرديد
سَيِّدِي لَعَلَّكَ عَنْ بَابِكَ طَرَدْتَنِي وَ عَنْ خِدْمَتِكَ نَحَّيْتَنِي أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي مُسْتَخِفّاً بِحَقِّكَ فَأَقْصَيْتَنِي
اى سيد من شايد تو از درگاه لطفت مرا راندهاى و از خدمت بندگيت دورم ساختهاى يا شايد ديدى من حق بندگيت را خفيف شمردم بدين جهت از درت مرا دور كردى
أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي مُعْرِضاً عَنْكَ فَقَلَيْتَنِي أَوْ لَعَلَّكَ وَجَدْتَنِي فِي مَقَامِ الْكَاذِبِينَ (الْكَذَّابِينَ) فَرَفَضْتَنِي
يا آنكه ديدى من از تو روى گردانم بدين سبب بر من غضب فرمودى يا آنكه در مقام دروغگويانم يافتى لذا از نظر عنايتت دور افكندى
أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي غَيْرَ شَاكِرٍ لِنَعْمَائِكَ فَحَرَمْتَنِي أَوْ لَعَلَّكَ فَقَدْتَنِي مِنْ مَجَالِسِ الْعُلَمَاءِ فَخَذَلْتَنِي
يا شايد ديدى كه من شكر گزارى از نعمتهايت نمىكنم مرا محروم ساختى يا شايد مرا در مجالس اهل علم نيافتى به خوارى و خذلانم انداختى
أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي فِي الْغَافِلِينَ فَمِنْ رَحْمَتِكَ آيَسْتَنِي
يا شايد مرا در ميان اهل غفلت يافتى بدين جرم از رحمتت نوميدم كردى
أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي آلِفَ مَجَالِسِ الْبَطَّالِينَ فَبَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ خَلَّيْتَنِي أَوْ لَعَلَّكَ لَمْ تُحِبَّ أَنْ تَسْمَعَ دُعَائِي فَبَاعَدْتَنِي
يا شايد ديدى در مجالس اهل باطل الفت گرفتهام مرا ميان آنها وا گذاشتى يا شايد دوست نداشتى دعايم را بشنوى از درگاهت دورم كردى
أَوْ لَعَلَّكَ بِجُرْمِي وَ جَرِيرَتِي كَافَيْتَنِي أَوْ لَعَلَّكَ بِقِلَّةِ حَيَائِي مِنْكَ جَازَيْتَنِي
يا شايد بجرم و گناهم مكافات كردى يا شايد به بىشرم و حيايى با حضرتت مجازاتم نمودى
فَإِنْ عَفَوْتَ يَا رَبِّ فَطَالَمَا عَفَوْتَ عَنِ الْمُذْنِبِينَ قَبْلِي لِأَنَّ كَرَمَكَ أَيْ رَبِّ يَجِلُّ عَنْ مُكَافَاةِ الْمُقَصِّرِينَ
به هر حال اگر اى خداى من عفو كنى شايسته است كه پيش از من چه بسيار از گنهكاران را عفو كردهاى چرا كه لطف و كرمت اى خدا برتر و بالاتر از آن است كه بندگان مقصر را به كيفر رسانى
وَ أَنَا عَائِذٌ بِفَضْلِكَ هَارِبٌ مِنْكَ إِلَيْكَ مُتَنَجِّزٌ (مُنْتَجِزٌ) مَا وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ أَحْسَنَ بِكَ ظَنّاً
و من به فضل و رحمتت پناه آورده و از تو بسوى تو مىگريزم كه عفو و بخششت از كسى كه به تو حسن ظن دارد وعده قطعى است
إِلَهِي أَنْتَ أَوْسَعُ فَضْلاً وَ أَعْظَمُ حِلْماً مِنْ أَنْ تُقَايِسَنِي بِعَمَلِي أَوْ أَنْ تَسْتَزِلَّنِي بِخَطِيئَتِي
اى خداى من فضل و رحمتت وسيعتر و حلم و بردباريت بزرگتر ازآن است كه با من به عملم مقايسه كنى يا مرا به گناهم خوار گردانى
وَ مَا أَنَا يَا سَيِّدِي وَ مَا خَطَرِي
و من كيستم اى مولاى من و چه قابليت دارم
هَبْنِي بِفَضْلِكَ سَيِّدِي وَ تَصَدَّقْ عَلَيَّ بِعَفْوِكَ وَ جَلِّلْنِي بِسَتْرِكَ وَ اعْفُ عَنْ تَوْبِيخِي بِكَرَمِ وَجْهِكَ
مرا به فضل و كرمت ببخش اى سيد من و به عفوت بر من منت گذار و به لطفت بر زشتيم پرده پوشى كن و از توبيخ و تهديدم به ذات بزرگوارت درگذر
سَيِّدِي أَنَا الصَّغِيرُ الَّذِي رَبَّيْتَهُ وَ أَنَا الْجَاهِلُ الَّذِي عَلَّمْتَهُ
اى سيد من من آن طفل صغيرم كه توام پرورانيدى و آن نادانم كه توام دانش بخشيدى
وَ أَنَا الضَّالُّ الَّذِي هَدَيْتَهُ وَ أَنَا الْوَضِيعُ الَّذِي رَفَعْتَهُ
و آن گمراهم كه توام هدايت كردى و آن خوار و ذليلم كه توام عزت و رفعت دادى
وَ أَنَا الْخَائِفُ الَّذِي آمَنْتَهُ وَ الْجَائِعُ الَّذِي أَشْبَعْتَهُ وَ الْعَطْشَانُ الَّذِي أَرْوَيْتَهُ
و آن ترسانم كه توام ايمن ساختى و آن گرسنهام كه توام سير كردى و آن تشنهام كه توام سيراب كردى
وَ الْعَارِي الَّذِي كَسَوْتَهُ وَ الْفَقِيرُ الَّذِي أَغْنَيْتَهُ وَ الضَّعِيفُ الَّذِي قَوَّيْتَهُ
و برهنهام كه پوشانيدى و فقيرى كه بىنيازش كردى و ناتوانى كه توانائيش دادى
وَ الذَّلِيلُ الَّذِي أَعْزَزْتَهُ وَ السَّقِيمُ الَّذِي شَفَيْتَهُ وَ السَّائِلُ الَّذِي أَعْطَيْتَهُ
و ذليلى كه عزيزش گردانيدى و مريضى كه شفا بخشيدى و سائلى كه به او عطا كردى
وَ الْمُذْنِبُ الَّذِي سَتَرْتَهُ وَ الْخَاطِئُ الَّذِي أَقَلْتَهُ
و گنهكارى كه بر گنهش پرده پوشيدى و خطا كارى كه عذرش پذيرفتى
وَ أَنَا الْقَلِيلُ الَّذِي كَثَّرْتَهُ وَ الْمُسْتَضْعَفُ الَّذِي نَصَرْتَهُ وَ أَنَا الطَّرِيدُ الَّذِي آوَيْتَهُ
و اندكى كه بسيارش نمودى و مغلوب و ناتوانى كه ياريش كردى و گريخته و آوارهاى كه جايگاهش دادى
أَنَا يَا رَبِّ الَّذِي لَمْ أَسْتَحْيِكَ فِي الْخَلاَءِ وَ لَمْ أُرَاقِبْكَ فِي الْمَلَإِ أَنَا صَاحِبُ الدَّوَاهِي الْعُظْمَى
من اى خدا همان كسم كه نه در خلوت از تو شرم و حيا كردم و نه در جمعيت مراقب وظايف بندگيت بودم منم كه مصايب و حوادث بزرگ بر من روى آور است
أَنَا الَّذِي عَلَى سَيِّدِهِ اجْتَرَى أَنَا الَّذِي عَصَيْتُ جَبَّارَ السَّمَاءِ
منم آن بندهاى كه بر مولاى خود جرأت و جسارت نموده منم آنكه خداى جبار آسمان را نافرمانى كرده
أَنَا الَّذِي أَعْطَيْتُ عَلَى مَعَاصِي الْجَلِيلِ (الْمَعَاصِي جَلِيلَ) الرُّشَا أَنَا الَّذِي حِينَ بُشِّرْتُ بِهَا خَرَجْتُ إِلَيْهَا أَسْعَى
من آن كسم كه بر معصيتهاى بزرگ رشوه داده من آن كسم كه هنگامى كه مژده پيش آمد گناهى به او دادند بسوى آن گناه شتابان مىرفت
أَنَا الَّذِي أَمْهَلْتَنِي فَمَا ارْعَوَيْتُ وَ سَتَرْتَ عَلَيَّ فَمَا اسْتَحْيَيْتُ وَ عَمِلْتُ (عَلِمْتُ) بِالْمَعَاصِي فَتَعَدَّيْتُ
منم آنكه مهلتم در عصيان براى توبه دادى و من از گنه باز نگشتم و بر من پرده پوشى كردى باز هم شرم و حيا نكردم و به معصيت پرداخته و از حد تجاوز كردم
وَ أَسْقَطْتَنِي مِنْ عَيْنِكَ (عِنْدِكَ) فَمَا بَالَيْتُ فَبِحِلْمِكَ أَمْهَلْتَنِي وَ بِسِتْرِكَ سَتَرْتَنِي حَتَّى كَأَنَّكَ أَغْفَلْتَنِي
و مرا از نظر انداختى باز هم باك نداشتم و باز به حلم و بردباريت مهلتم دادى و از كرم زشتيم در پرده داشتى تا آنجا كه گويى گناهانم را فراموش كردهاى
وَ مِنْ عُقُوبَاتِ الْمَعَاصِي جَنَّبْتَنِي حَتَّى كَأَنَّكَ اسْتَحْيَيْتَنِي
و از كيفر گناهان معافم داشتهاى كه گويا از من شرم كردهاى
إِلَهِي لَمْ أَعْصِكَ حِينَ عَصَيْتُكَ وَ أَنَا بِرُبُوبِيَّتِكَ جَاحِدٌ وَ لاَ بِأَمْرِكَ مُسْتَخِفٌّ وَ لاَ لِعُقُوبَتِكَ مُتَعَرِّضٌ وَ لاَ لِوَعِيدِكَ مُتَهَاوِنٌ
اى خدا من هنگامى كه به معصيتت پرداختم عصيان از راه انكار خداونديت نكردم و فرمانت را خفيف نشمردم و سينه در مقابل عقابت سپر نكردم و وعده مجازاتت را خوار و بىاهميت ندانستم
لَكِنْ خَطِيئَةٌ عَرَضَتْ وَ سَوَّلَتْ لِي نَفْسِي وَ غَلَبَنِي هَوَايَ وَ أَعَانَنِي عَلَيْهَا شِقْوَتِي وَ غَرَّنِي سِتْرُكَ الْمُرْخَى عَلَيَ
بلكه عصيانم خطايى بود عارض شد و نفس زشت بر من شبهه كارى كرد و هوى و هوس غلبه كرد و بدبختى كمك نمود و ستارى و پرده پوشيت مغرورم ساخت
فَقَدْ عَصَيْتُكَ وَ خَالَفْتُكَ بِجُهْدِي فَالْآنَ مِنْ عَذَابِكَ مَنْ يَسْتَنْقِذُنِي
تا آنكه به كوشش و اختيار به عصيان و مخالفت پرداختم اكنون از عذاب تو كه مرا نجات خواهد داد؟
وَ مِنْ أَيْدِي الْخُصَمَاءِ غَداً مَنْ يُخَلِّصُنِي وَ بِحَبْلِ مَنْ أَتَّصِلُ إِنْ أَنْتَ قَطَعْتَ حَبْلَكَ عَنِّي
و فردا از دست دشمنان كه خلاصم تواند كرد؟ و اگر تو رشته محبت را از من بريدى ديگر به رشته كه چنگ زنم؟
فَوَا سَوْأَتَا (أَسَفَا) عَلَى مَا أَحْصَى كِتَابُكَ مِنْ عَمَلِيَ الَّذِي لَوْ لاَ مَا أَرْجُو مِنْ كَرَمِكَ وَ سَعَةِ رَحْمَتِكَ
پس واى به رسوائيم در آن هنگام كه كتاب تو تمام اعمالم را به شمار آورده كه اگر اميدم كرم و رحمت بىانتهايت نبود
وَ نَهْيِكَ إِيَّايَ عَنِ الْقُنُوطِ لَقَنَطْتُ عِنْدَ مَا أَتَذَكَّرُهَا يَا خَيْرَ مَنْ دَعَاهُ دَاعٍ وَ أَفْضَلَ مَنْ رَجَاهُ رَاجٍ
و نهى تو از نوميدى گنهكاران وقتى كه متذكر اعمال زشت خود مىشدم به كلى نااميد مىگرديدم اى بهترين كسى كه او را به دعا بخوانند و نيكوترين كسى كه به كرمش اميدوار باشند
اللَّهُمَّ بِذِمَّةِ الْإِسْلاَمِ أَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ وَ بِحُرْمَةِ الْقُرْآنِ أَعْتَمِدُ إِلَيْكَ
اى خدا به عهد و پيمان اسلام بسوى تو توسل جسته و به حرمت قرآن و ايمان به آن درگاهت اعتماد مىطلبم
وَ بِحُبِّي النَّبِيَّ ااَلْأُمِّيَّ الْقُرَشِيَّ الْهَاشِمِيَّ الْعَرَبِيَّ التِّهَامِيَّ الْمَكِّيَّ الْمَدَنِيَّ أَرْجُو الزُّلْفَةَ لَدَيْكَ
و به دوستيم نسبت به پيغمبر امى قرشى هاشمى عربى تهامى مكى مدنى نزد تو تقرب مىجويم
فَلاَ تُوحِشْ اسْتِينَاسَ إِيمَانِي وَ لاَ تَجْعَلْ ثَوَابِي ثَوَابَ مَنْ عَبَدَ سِوَاكَ
پس تو لطفى كن و انس مرا بواسطه ايمانم به تو بدل به وحشت مگردان و پاداشم را پاداش آنكه غير تو را پرستيده قرار مده
فَإِنَّ قَوْماً آمَنُوا بِأَلْسِنَتِهِمْ لِيَحْقِنُوا بِهِ دِمَاءَهُمْ فَأَدْرَكُوا مَا أَمَّلُوا
زيرا قومى به زبانايمان آوردند تا از شمشير اسلام خونشان محفوظ ماند و به اين آرزو رسيدند
وَ إِنَّا آمَنَّا بِكَ بِأَلْسِنَتِنَا وَ قُلُوبِنَا لِتَعْفُوَ عَنَّا فَأَدْرِكْنَا (فَأَدْرِكْ بِنَا) مَا أَمَّلْنَا وَ ثَبِّتْ رَجَاءَكَ فِي صُدُورِنَا
و ما هم با دل و زبان به تو ايمان آورديم تا از گناهانمان درگذرى ما را هم به آرزويمان برسان و اميدوارى به كرم خود را بر ما ثابت و محقق گردان
وَ لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَ هَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ
و دلهاى ما را پس از آنكه هدايت يافتيم به تاريكى و گمراهى ميفكن و از جانب خود بر ما رحمت فرست كه همانا تويى بخشنده بىعوض
فَوَ عِزَّتِكَ لَوِ انْتَهَرْتَنِي مَا بَرِحْتُ مِنْ بَابِكَ
بارى بمقام عزتت قسم كه اگر مرا از در لطف برانى هرگز از درگاهت به جايى نخواهم رفت
وَ لاَ كَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِكَ لِمَا أُلْهِمَ قَلْبِي (يَا سَيِّدِي) مِنَ الْمَعْرِفَةِ بِكَرَمِكَ وَ سَعَةِ رَحْمَتِكَ
و از تملق و التماس به حضرتت دست نخواهم كشيد چرا كه قلبم شناسا و گواه كرم و رحمت بىپايان توست
إِلَى مَنْ يَذْهَبُ الْعَبْدُ إِلاَّ إِلَى مَوْلاَهُ وَ إِلَى مَنْ يَلْتَجِئُ الْمَخْلُوقُ إِلاَّ إِلَى خَالِقِهِ
آرى بنده جز به درگاه مولايش كجا رود و مخلوق به كه پناهنده شود جز به خالقش
إِلَهِي لَوْ قَرَنْتَنِي بِالْأَصْفَادِ وَ مَنَعْتَنِي سَيْبَكَ مِنْ بَيْنِ الْأَشْهَادِ وَ دَلَلْتَ عَلَى فَضَائِحِي عُيُونَ الْعِبَادِ
اى خدا اگر گردنم را به زنجيرهاى قهرت مىبندى و عطايت را از ميان همه خلق از من منع كنى و فضيحت و رسواييهايم به چشم بندگانت عيان سازى
وَ أَمَرْتَ بِي إِلَى النَّارِ وَ حُلْتَ بَيْنِي وَ بَيْنَ الْأَبْرَارِ مَا قَطَعْتُ رَجَائِي مِنْكَ
و فرمان دهى كه مرا به آتش دوزخ كشند و ميان من و نيكان جدايى افكنى باز هرگز رشته اميدم از تو قطع نخواهد شد
وَ مَا صَرَفْتُ تَأْمِيلِي لِلْعَفْوِ عَنْكَ وَ لاَ خَرَجَ حُبُّكَ مِنْ قَلْبِي
و از اميدى كه به عفو و بخششت دارم منصرف نمىشوم و محبتت از دلم بيرون نخواهد رفت
أَنَا لاَ أَنْسَى أَيَادِيَكَ عِنْدِي وَ سَتْرَكَ عَلَيَّ فِي دَارِ الدُّنْيَا سَيِّدِي أَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْيَا مِنْ قَلْبِي
من اى خدا عطا و بخششها و پرده پوشيهايت را بر من در دار دنيا هرگز فراموش نخواهم كرد اى سيد من حب دنيا را از دلم بيرون
وَ اجْمَعْ بَيْنِي وَ بَيْنَ الْمُصْطَفَى وَ آلِهِ خِيَرَتِكَ مِنْ خَلْقِكَ وَ خَاتَمِ النَّبِيِّينَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
بر و ميان من و حضرت مصطفى (ص) منتخب از تمام خلق و خاتم پيغمبرانت محمد كه درود خدا بر او و آلش باد جمع گردان
وَ انْقُلْنِي إِلَى دَرَجَةِ التَّوْبَةِ إِلَيْكَ وَ أَعِنِّي بِالْبُكَاءِ عَلَى نَفْسِي فَقَدْ أَفْنَيْتُ بِالتَّسْوِيفِ وَ الْآمَالِ عُمُرِي
و مرا به درجه و مقام اهل توبه و بازگشت به درگاهت برسان و مرا بر گريه به حال خود يارى كن كه سخت عمرم را به تسويف و آرزوهاى باطل از دست دادم
وَ قَدْ نَزَلْتُ مَنْزِلَةَ الْآيِسِينَ مِنْ خَيْرِي (حَيَاتِي) فَمَنْ يَكُونُ أَسْوَأَ حَالاً مِنِّي
و اينك به جايى رسيدهام كه از خوبى و اصلاح نفس خود به كلى نااميدمپس از من بدحال و تبه روزگارتر كيست
إِنْ أَنَا نُقِلْتُ عَلَى مِثْلِ حَالِي إِلَى قَبْرِي (قَبْرٍ) لَمْ أُمَهِّدْهُ لِرَقْدَتِي وَ لَمْ أَفْرُشْهُ بِالْعَمَلِ الصَّالِحِ لِضَجْعَتِي
واى اگر من با چنين حال منتقل شوم به جانب قبرى كه براى خوابگاه خود مهيا نكرده و با عمل صالح فرش در آن بستر نگستردم
وَ مَا لِي لاَ أَبْكِي وَ لاَ أَدْرِي إِلَى مَا يَكُونُ مَصِيرِي
و چرا نگريم در صورتى كه نمىدانم مصيرم تا كجاست
وَ أَرَى نَفْسِي تُخَادِعُنِي وَ أَيَّامِي تُخَاتِلُنِي وَ قَدْ خَفَقَتْ عِنْدَ (فَوْقَ) رَأْسِي أَجْنِحَةُ الْمَوْتِ
و به كجا مىروم و اكنون مىبينم كه نفس با من خدعه مىكند و روزگار با من مكر مىورزد در حالى كه عقاب مرگ بر سرم پر و بال گشوده است
فَمَا لِي لاَ أَبْكِي أَبْكِي لِخُرُوجِ نَفْسِي أَبْكِي لِظُلْمَةِ قَبْرِي أَبْكِي لِضِيقِ لَحْدِي أَبْكِي لِسُؤَالِ مُنْكَرٍ وَ نَكِيرٍ إِيَّايَ
پس چرا نگريم مىگريم بر جان دادنم مىگريم بر تاريكى قبرم مىگريم بر تنگى جاى ابدى خودم مىگريم براى سؤال منكر و نكير از من مىگريم
أَبْكِي لِخُرُوجِي مِنْ قَبْرِي عُرْيَاناً ذَلِيلاً حَامِلاً ثِقْلِي عَلَى ظَهْرِي
بر آن حالتى كه از قبر برهنه و خوار و ذليل بيرون آمده و بار سنگين اعمالم را بر پشت گرفتهام
أَنْظُرُ مَرَّةً عَنْ يَمِينِي وَ أُخْرَى عَنْ شِمَالِي إِذِ الْخَلاَئِقُ فِي شَأْنٍ غَيْرِ شَأْنِي لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ
گاهى به جانب راست خود مىنگرم و گاهى به جانب چپ در آن حال كه خلايق هر كسى به كارى غير كار من مشغولند و هر شخص در آن روز محتاج كار خويش است و از توجه به غير بىنياز
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ وَ ذِلَّةٌ
در آن روز گروهى رو سفيد و خندان لب و دلشادند و گروهى رخسارشان گرد آلود عصيان و در غبار ذلت و خوارى مستور است
سَيِّدِي عَلَيْكَ مُعَوَّلِي وَ مُعْتَمَدِي وَ رَجَائِي وَ تَوَكُّلِي وَ بِرَحْمَتِكَ تَعَلُّقِي
اى سيد من همه اطمينان و اعتماد من و تمام اميد و توكلم به تو و علاقه خاطرم به رحمت و لطف توست
تُصِيبُ بِرَحْمَتِكَ مَنْ تَشَاءُ وَ تَهْدِي بِكَرَامَتِكَ مَنْ تُحِبُ
تويى كه هر كه را بخواهى به رحمتت نايل مىسازى و هر كه را دوست دارى به كرامتت هدايت مىكنى
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا نَقَّيْتَ مِنَ الشِّرْكِ قَلْبِي
پس تو را ستايش مىكنم براى آنكه قلب مرا از لوث شرك پاكيزه ساختى
وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى بَسْطِ لِسَانِي أَ فَبِلِسَانِي هَذَا الْكَالِّ أَشْكُرُكَ أَمْ بِغَايَةِ جُهْدِي (جَهْدِي) فِي عَمَلِي أُرْضِيكَ
و تو را سپاس ميكنم براى آنكه زبانم را بذكرت گشودى آيا من بدين زبان لال شكر و سپاس تو توانم گفت يا با كمال جهد و كوشش در عمل رضا و خوشنوديت به دست توانم آورد
وَ مَا قَدْرُ لِسَانِي يَا رَبِّ فِي جَنْبِ شُكْرِكَ وَ مَا قَدْرُ عَمَلِي فِي جَنْبِ نِعَمِكَ وَ إِحْسَانِكَ (إِلَيَّ)
زبان من در قبال شكر تو بىقدرو عملم در جنب نعمت و احسانت ناچيز است
إِلَهِي إِنَّ (إِلاَّ أَنَّ) جُودَكَ بَسَطَ أَمَلِي وَ شُكْرَكَ قَبِلَ عَمَلِي سَيِّدِي إِلَيْكَ رَغْبَتِي وَ إِلَيْكَ (مِنْكَ) رَهْبَتِي
اى خدا همانا جود و كرم تو دست اميد و آرزويم را دراز گشوده و بخشش تو عمل (ناقابلم) را پذيرفته اى سيد من شوق و رغبتم همه بسوى توست
وَ إِلَيْكَ تَأْمِيلِي وَ قَدْ سَاقَنِي إِلَيْكَ أَمَلِي
و بيم و هراسم هم از توست آرزويم به تو منتهى است و اميد من مرا به درگاه تو مىكشد
وَ عَلَيْكَ (إِلَيْكَ) يَا وَاحِدِي عَكَفَتْ (عَلِقَتْ) هِمَّتِي وَ فِيمَا عِنْدَكَ انْبَسَطَتْ رَغْبَتِي وَ لَكَ خَالِصُ رَجَائِي وَ خَوْفِي
و بر درگاه تو اى يگانهام همتم معتكف شده و در آنچه به حضور توست شوقم گشاده و تمام اميد و هراسم از تو
وَ بِكَ أَنِسَتْ مَحَبَّتِي وَ إِلَيْكَ أَلْقَيْتُ بِيَدِي وَ بِحَبْلِ طَاعَتِكَ مَدَدْتُ رَهْبَتِي
و انس و محبتم منحصر به تو و بسوى تو دو دست اميد گشودهام و به رشته طاعتت با هراس درآويختهام
(يَا) مَوْلاَيَ بِذِكْرِكَ عَاشَ قَلْبِي وَ بِمُنَاجَاتِكَ بَرَّدْتُ أَلَمَ الْخَوْفِ عَنِّي فَيَا مَوْلاَيَ وَ يَا مُؤَمَّلِي وَ يَا مُنْتَهَى سُؤْلِي
اى مولاى من به ياد تو دلم زنده است و به مناجاتت الم ترس (فراق) را از خود تسكين مىدهم پس اى مولاى من و اى آرزوى دل من و اى منتهاى مقصودم
فَرِّقْ بَيْنِي وَ بَيْنَ ذَنْبِيَ الْمَانِعِ لِي مِنْ لُزُومِ طَاعَتِكَ
تو ميان من و گناهانم كه مانع ملازمت طاعتت مىشود جدايى افكن
فَإِنَّمَا أَسْأَلُكَ لِقَدِيمِ الرَّجَاءِ فِيكَ وَ عَظِيمِ الطَّمَعِ مِنْكَ الَّذِي أَوْجَبْتَهُ عَلَى نَفْسِكَ مِنَ الرَّأْفَةِ وَ الرَّحْمَةِ
كه من به اميد هميشگى و آز و طمع بزرگ كه به حضرتت داشتهام از تو درخواست حاجت مىكنم كه تو بر ذات خويش رأفت و رحمت به بندگان را لازم كردهاى
فَالْأَمْرُ لَكَ وَحْدَكَ لاَ شَرِيكَ لَكَ وَ الْخَلْقُ كُلُّهُمْ عِيَالُكَ وَ فِي قَبْضَتِكَ
پس اى خدا فرمان در همه عالم با توست و تو را شريكى نيست و خلق همه عيال و ريزه خور خوان احسان تواند و در قبضه قدرت تو
وَ كُلُّ شَيْءٍ خَاضِعٌ لَكَ تَبَارَكْتَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ
و همه موجودات عالم پيش حضرتت خاضع و فروتنند بزرگوار خدايى اى پروردگار عالميان
إِلَهِي ارْحَمْنِي إِذَا انْقَطَعَتْ حُجَّتِي وَ كَلَّ عَنْ جَوَابِكَ لِسَانِي وَ طَاشَ عِنْدَ سُؤَالِكَ إِيَّايَ لُبِّي
اى خدا در آن هنگام كه حجتم قطع مىشود و زبانم از جوابت لال و عقل و هوشم مضطرب مىگردد در آن حال بر من ترحم فرما
فَيَا عَظِيمَ رَجَائِي لاَ تُخَيِّبْنِي إِذَا اشْتَدَّتْ فَاقَتِي وَ لاَ تَرُدَّنِي لِجَهْلِي
اى اميد بزرگ من گاه فقر و فاقه سخت مرا از كرمت محروم مساز و بواسطه جهل و نادانيم از درگاهت مران
وَ لاَ تَمْنَعْنِي لِقِلَّةِ صَبْرِي أَعْطِنِي لِفَقْرِي وَ ارْحَمْنِي لِضَعْفِي
و به كم صبرى منعم از لطفت مكن و چون فقيرم عطايم بخش و چون ناتوانم به حالم ترحم كن
سَيِّدِي عَلَيْكَ مُعْتَمَدِي وَ مُعَوَّلِي وَ رَجَائِي وَ تَوَكُّلِي وَ بِرَحْمَتِكَ تَعَلُّقِي
اى سيد من تمام اعتماد و اطمينان خاطر و اميدو توكل من به توست و به رحمت بىپايانت دل بستهام
وَ بِفِنَائِكَ أَحُطُّ رَحْلِي وَ بِجُودِكَ أَقْصِدُ (أَقْصُرُ) طَلِبَتِي وَ بِكَرَمِكَ أَيْ رَبِّ أَسْتَفْتِحُ دُعَائِي
و به درگاه احسانت بار افكندهام و به جود و بخششت از تو مقصودم را مىطلبم و به اميد كرمت اى پروردگار دست دعا بسويت مىگشايم
وَ لَدَيْكَ أَرْجُو فَاقَتِي (ضِيَافَتِي) وَ بِغِنَاكَ أَجْبُرُ عَيْلَتِي
و فقر و بىنواييم را نزد تو آورده و پريشانى و نداريم را به غنا و بىنيازى تو جبران مىكنم
وَ تَحْتَ ظِلِّ عَفْوِكَ قِيَامِي وَ إِلَى جُودِكَ وَ كَرَمِكَ أَرْفَعُ بَصَرِي وَ إِلَى مَعْرُوفِكَ أُدِيمُ نَظَرِي
و زير سايه عفوت ايستادهام و به جود و كرمت چشم گشوده و به احسان قديمت هميشه نظر دارم
فَلاَ تُحْرِقْنِي بِالنَّارِ وَ أَنْتَ مَوْضِعُ أَمَلِي وَ لاَ تُسْكِنِّي الْهَاوِيَةَ فَإِنَّكَ قُرَّةُ عَيْنِي
پس مرا به آتش (قهرت) مسوزان كه تو محل اميدوارى منى و در هاويه دوزخم جاى مده كه تو روشنى چشمم و نشاط قلب منى
يَا سَيِّدِي لاَ تُكَذِّبْ ظَنِّي بِإِحْسَانِكَ وَ مَعْرُوفِكَ فَإِنَّكَ ثِقَتِي وَ لاَ تَحْرِمْنِي ثَوَابَكَ فَإِنَّكَ الْعَارِفُ بِفَقْرِي
اى سيد من حسن ظنم را به عطا و احسانت ثابت گردان كه تو محل وثوق منى و از ثواب خود محرومم مساز چرا كه از فقر و پريشانيم آگاهى
إِلَهِي إِنْ كَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِي وَ لَمْ يُقَرِّبْنِي مِنْكَ عَمَلِي فَقَدْ جَعَلْتُ الاِعْتِرَافَ إِلَيْكَ بِذَنْبِي وَسَائِلَ عِلَلِي
اى خدا اگر اجل من نزديك شده و عملم مرا به مقام قرب تو نرسانيد من هم اعتراف به گناهم را اسباب عذر گردانيدهام
إِلَهِي إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَى مِنْكَ بِالْعَفْوِ
اى خدا اگر تو عفو كردى كه سزاوارتر از تو به عفو است
وَ إِنْ عَذَّبْتَ فَمَنْ أَعْدَلُ مِنْكَ فِي الْحُكْمِ ارْحَمْ فِي هَذِهِ الدُّنْيَا غُرْبَتِي
و اگر عذاب كردى كه از تو در حكم عادلتر است خدا در اين دنيا به حال غربتم رحم كن
وَ عِنْدَ الْمَوْتِ كُرْبَتِي وَ فِي الْقَبْرِ وَحْدَتِي وَ فِي اللَّحْدِ وَحْشَتِي وَ إِذَا نُشِرْتُ لِلْحِسَابِ بَيْنَ يَدَيْكَ ذُلَّ مَوْقِفِي
و هنگام مرگ بر غم و حسرتم و در لحد به تنهايى و وحشتم رحم كن و چون براى حساب نامه عملم گشوده شود به حال ذلتم در پيشگاه عظمتت ترحم فرما
وَ اغْفِرْ لِي مَا خَفِيَ عَلَى الْآدَمِيِّينَ مِنْ عَمَلِي وَ أَدِمْ لِي مَا بِهِ سَتَرْتَنِي
و گناهانى را كه از چشم مردم پنهان است بر من ببخش و لطفى كه به آن گناهم را مستور كردهاى برقرار دار
وَ ارْحَمْنِي صَرِيعاً عَلَى الْفِرَاشِ تُقَلِّبُنِي أَيْدِي أَحِبَّتِي
باز هم ترحم كن آنگاه كه در بستر مرگ افتادهام و قادر بر حركت نيستم و دست دوستان مرا حركت مىدهد
وَ تَفَضَّلْ عَلَيَّ مَمْدُوداً عَلَى الْمُغْتَسَلِ يُقَلِّبُنِي (يُغَسِّلُنِي) صَالِحُ جِيرَتِي
و تفضل فرما آنگاه كه در وقت غسل دادن دست همسايگان صالح به راست و چپم مىگرداند
وَ تَحَنَّنْ عَلَيَّ مَحْمُولاً قَدْ تَنَاوَلَ الْأَقْرِبَاءُ أَطْرَافَ جَنَازَتِي وَ جُدْ عَلَيَّ مَنْقُولاً قَدْ نَزَلْتُ بِكَ وَحِيداً فِي حُفْرَتِي
و لطف و مهربانى كنآنگاه كه خويشانم اطراف جنازهام را برگرفتهاند و آنگاه كه از اين جهان رخت بر بستم و در قبر بر حضرتت غريب و تنها وارد شدم
وَ ارْحَمْ فِي ذَلِكَ الْبَيْتِ الْجَدِيدِ غُرْبَتِي حَتَّى لاَ أَسْتَأْنِسَ بِغَيْرِكَ
بر من ببخش و در آن منزل تازه بر غربتم ترحم فرما تا آنجا هم انس و الفت به غير تو نگيرم
يَا سَيِّدِي إِنْ وَكَلْتَنِي إِلَى نَفْسِي هَلَكْتُ سَيِّدِي فَبِمَنْ أَسْتَغِيثُ إِنْ لَمْ تُقِلْنِي عَثْرَتِي
اى سيد من اگر تو مرا به خود واگذارى هلاك خواهم شد اى آقاى من اگر تو از لغزشهايم درنگذرى پس من بسوى كه پناه برم و به درگاه كه زارى كنم
فَإِلَى مَنْ أَفْزَعُ إِنْ فَقَدْتُ عِنَايَتَكَ فِي ضَجْعَتِي وَ إِلَى مَنْ أَلْتَجِئُ إِنْ لَمْ تُنَفِّسْ كُرْبَتِي
و اگر عنايتت در خوابگاه مرگ شامل حالم نشود به كدام در پناهنده شوم اگر تو غم و اندوهم زايل نگردانى
سَيِّدِي مَنْ لِي وَ مَنْ يَرْحَمُنِي إِنْ لَمْ تَرْحَمْنِي وَ فَضْلَ مَنْ أُؤَمِّلُ إِنْ عَدِمْتُ فَضْلَكَ يَوْمَ فَاقَتِي
اى آقاى من اگر تو به من رحم نكنى من كه را دارم و كه به من رحم خواهد كرد و اگر فضل تو شاملم نگردد به فضل و كرم كه روز بيچارگى اميدوار باشم
وَ إِلَى مَنِ الْفِرَارُ مِنَ الذُّنُوبِ إِذَا انْقَضَى أَجَلِي سَيِّدِي لاَ تُعَذِّبْنِي وَ أَنَا أَرْجُوكَ
و بسوى كه از گناهانم آنگاه كه اجلم فرا رسد توانم گريخت اى آقاى من مرا عذاب مكن چرا كه به تو اميدوارم
إِلَهِي (اللَّهُمَّ) حَقِّقْ رَجَائِي وَ آمِنْ خَوْفِي فَإِنَّ كَثْرَةَ ذُنُوبِي لاَ أَرْجُو فِيهَا (لَهَا) إِلاَّ عَفْوَكَ
اى خدا اميدم را به حضرت كريمت ثابت و محقق ساز و ترسم را به ايمنى مبدل گردان كه از بسيارى گناهان جز به عفو و بخششت به جايى اميد ندارم
سَيِّدِي أَنَا أَسْأَلُكَ مَا لاَ أَسْتَحِقُّ وَ أَنْتَ أَهْلُ التَّقْوَى وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ
اى سيد من از تو چيزى مىطلبم كه استحقاق آن ندارم اما تو اهل تقوى و آمرزشى
فَاغْفِرْ لِي وَ أَلْبِسْنِي مِنْ نَظَرِكَ ثَوْباً يُغَطِّي عَلَيَّ التَّبِعَاتِ
پس تو از من درگذر و به نظر لطفت لباسى كه زشتيهايم بپوشاند در پوشان
وَ تَغْفِرُهَا لِي وَ لاَ أُطَالَبُ بِهَا إِنَّكَ ذُو مَنٍّ قَدِيمٍ وَ صَفْحٍ عَظِيمٍ وَ تَجَاوُزٍ كَرِيمٍ
و از آن اعمال زشت درگذر كه ديگر مؤاخذهام نفرمايى چرا كه تو صاحب احسان هميشگى و بخشش عظيم و گذشت بزرگوارانهاى
إِلَهِي أَنْتَ الَّذِي تُفِيضُ سَيْبَكَ عَلَى مَنْ لاَ يَسْأَلُكَ وَ عَلَى الْجَاحِدِينَ بِرُبُوبِيَّتِكَ
اى خدا تو آن كريمى كه احسانت بر آنكس هم كه از تو درخواست نكند افاضه ميشود بلكه بر منكران خدائيت هم ميرسد
فَكَيْفَ سَيِّدِي بِمَنْ سَأَلَكَ وَ أَيْقَنَ أَنَّ الْخَلْقَ لَكَ وَ الْأَمْرَ إِلَيْكَ تَبَارَكْتَ وَ تَعَالَيْتَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ
پس چگونه بر آنكس كه از تو مسئلت كرده و بيقين كامل ميداند كه خلق همه از تو و فرمان بر خلق مختص توست نخواهد رسيد بزرگوار و بلند مرتبهاى اى پروردگار عالم
سَيِّدِي عَبْدُكَ بِبَابِكَ أَقَامَتْهُ الْخَصَاصَةُ بَيْنَ يَدَيْكَ يَقْرَعُ بَابَ إِحْسَانِكَ بِدُعَائِهِ
اى آقاى من بنده مسكين تو رافقر و بيچارگى به درگاه كرم تو باز داشته و حلقه بر در احسانت به دعا مىزند
(وَ يَسْتَعْطِفُ جَمِيلَ نَظَرِكَ بِمَكْنُونِ رَجَائِكَ) فَلاَ تُعْرِضْ بِوَجْهِكَ الْكَرِيمِ عَنِّي
پس تو به بزرگوارى و كرم روى از وى مگردان
وَ اقْبَلْ مِنِّي مَا أَقُولُ فَقَدْ دَعَوْتُ (دَعْوَتُكَ) بِهَذَا الدُّعَاءِ
و تقاضاهايم قبول فرما كه من به اين دعاى (مفصل) تو را خواندم
وَ أَنَا أَرْجُو أَنْ لاَ تَرُدَّنِي مَعْرِفَةً مِنِّي بِرَأْفَتِكَ وَ رَحْمَتِكَ
و اميد آن دارم كه دعايم رد نفرمايى چرا كه من به رأفت و مهربانى تو آگاهم
إِلَهِي أَنْتَ الَّذِي لاَ يُحْفِيكَ سَائِلٌ وَ لاَ يَنْقُصُكَ نَائِلٌ أَنْتَ كَمَا تَقُولُ وَ فَوْقَ مَا نَقُولُ
اى خدا تو آن كريمى كه سائل تو را خسته نميكند و از عطا و بخشش تو را نقصانى نميرسد تو در اوصاف كمال بمقامى كه خود ستايش خويش توانى كرد و برترى از آنچه ما بگوييم
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ صَبْراً جَمِيلاً وَ فَرَجاً قَرِيباً وَ قَوْلاً صَادِقاً وَ أَجْراً عَظِيماً
اى خدا من از تو درخواست ميكنم صبرى نيكو و گشايشى نزديك و زبانى گوياى بصدق و حقيقت و پاداشى بزرگ از تو درخواست ميكنم
أَسْأَلُكَ يَا رَبِّ مِنَ الْخَيْرِ كُلِّهِ مَا عَلِمْتُ مِنْهُ وَ مَا لَمْ أَعْلَمْ
اى پروردگار از خير و خوبيها همه را آنچه دانسته و آنچه را ندانستهام باز درخواست مىكنم
أَسْأَلُكَ اللَّهُمَّ مِنْ خَيْرِ مَا سَأَلَكَ مِنْهُ عِبَادُكَ الصَّالِحُونَ يَا خَيْرَ مَنْ سُئِلَ وَ أَجْوَدَ مَنْ أَعْطَى
اى خدا از بهترين آنچه بندگان صالحت از تو درخواست كردند اى بهترين كسى كه از او درخواست توان كرد و اى بهترين عطا بخش
أَعْطِنِي سُؤْلِي فِي نَفْسِي وَ أَهْلِي وَ وَالِدَيَّ وَ وُلْدِي (وَلَدِي) وَ أَهْلِ حُزَانَتِي وَ إِخْوَانِي فِيكَ
درخواست مرا درباره شخص خود و اهل بيتم و والدينم و خاندانم و برادران خدا پرستم همه را عطا فرما
(وَ) أَرْغِدْ عَيْشِي وَ أَظْهِرْ مُرُوَّتِي وَ أَصْلِحْ جَمِيعَ أَحْوَالِي
و عيشم را خوش و مروت و فتوتم را محكم و آشكارا گردان و جميع احوالم را اصلاح فرما
وَ اجْعَلْنِي مِمَّنْ أَطَلْتَ عُمُرَهُ وَ حَسَّنْتَ عَمَلَهُ وَ أَتْمَمْتَ عَلَيْهِ نِعْمَتَكَ وَ رَضِيتَ عَنْهُ
و مرا از آنان قرار ده كه عمرش طولانى و عملش نيكو و نعمتت را بر او كامل گردانيدهاى و از او خوشنودى
وَ أَحْيَيْتَهُ حَيَاةً طَيِّبَةً فِي أَدْوَمِ السُّرُورِ وَ أَسْبَغِ الْكَرَامَةِ وَ أَتَمِّ الْعَيْشِ
و حيات خوش با نشاط دايم ابدى با نيكوترين مكرمت و تمامترين زندگانى به او مرحمت فرمودهاى
إِنَّكَ تَفْعَلُ مَا تَشَاءُ وَ لاَ تَفْعَلُ (يَفْعَلُ) مَا يَشَاءُ غَيْرُكَ
كه تو خدايى و هر چه بخواهى به قدرت كامله مىكنى و غير تو كسى هر چه بخواهد نتواند كرد
اللَّهُمَّ خُصَّنِي مِنْكَ بِخَاصَّةِ ذِكْرِكَ وَ لاَ تَجْعَلْ شَيْئًا مِمَّا أَتَقَرَّبُ بِهِ فِي آنَاءِ اللَّيْلِ
اى خداى من مرا به ذكر خاص خود مخصوص گردان و هر عمل كه براى تقرب به حضرتت بجاى آرم در ساعات شب
وَ أَطْرَافِ النَّهَارِ رِيَاءً وَ لاَ سُمْعَةً وَ لاَ أَشَراً وَ لاَ بَطَراً وَ اجْعَلْنِي لَكَ مِنَ الْخَاشِعِينَ
و اطراف روز رياءو خودنمايى و بطالت و عياشى قرار مده و مرا از بندگان خاشع خود بگردان
اللَّهُمَّ أَعْطِنِي السَّعَةَ فِي الرِّزْقِ وَ الْأَمْنَ فِي الْوَطَنِ وَ قُرَّةَ الْعَيْنِ فِي الْأَهْلِ وَ الْمَالِ وَ الْوَلَدِ
خدايا مرا روزى وسيع عطا كن و نعمت امنيت بخش و اهل و مال و فرزندم را مايه روشنى چشم و شادى خاطر گردان
وَ الْمُقَامَ فِي نِعَمِكَ عِنْدِي وَ الصِّحَّةَ فِي الْجِسْمِ وَ الْقُوَّةَ فِي الْبَدَنِ وَ السَّلاَمَةَ فِي الدِّينِ
و نعمتهايى كه مرا عطا كردهاى پاينده ساز و تنم را سالم و نيرومند و دينم را (از دست شيطان) محفوظ دار
وَ اسْتَعْمِلْنِي بِطَاعَتِكَ وَ طَاعَةِ رَسُولِكَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ أَبَداً مَا اسْتَعْمَرْتَنِي
و پيوسته عمرم را به كار طاعت خود و رسولت محمد صلى الله عليه و آله بدار
وَ اجْعَلْنِي مِنْ أَوْفَرِ عِبَادِكَ عِنْدَكَ نَصِيباً فِي كُلِّ خَيْرٍ أَنْزَلْتَهُ وَ تُنْزِلُهُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ
و مرا از آن بندگان كه نزد تو نصيبشان از همه وافرتر است مقرر فرما هم در خير و بركتى كه نازل كردهاى و مىكنى در ماه مبارك رمضان در شب قدر
وَ مَا أَنْتَ مُنْزِلُهُ فِي كُلِّ سَنَةٍ مِنْ رَحْمَةٍ تَنْشُرُهَا وَ عَافِيَةٍ تُلْبِسُهَا
و هم آنچه در هر سال نازل خواهى كرد و از رحمتت كه منتشر بر خلق مىگردانى نصيبم ده و هم لباس عافيتى كه به بندگان مىپوشانى بر من بپوشان
وَ بَلِيَّةٍ تَدْفَعُهَا وَ حَسَنَاتٍ تَتَقَبَّلُهَا وَ سَيِّئَاتٍ تَتَجَاوَزُ عَنْهَا
و هر بليه و آلامى كه برطرف مىكنى و خوبيها كه مىگردانى و گناهانى كه از آن در مىگذرى مرا بهرهمند ساز
وَ ارْزُقْنِي حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرَامِ فِي عَامِنَا (عَامِي) هَذَا وَ فِي كُلِّ عَامٍ وَ ارْزُقْنِي رِزْقاً وَاسِعاً مِنْ فَضْلِكَ الْوَاسِعِ
و هم اى خدا حج بيت الحرامت را در اين سال و همه سال ديگر و رزق وسيع از فضل و كرم بىپايانت نصيبم فرما
وَ اصْرِفْ عَنِّي يَا سَيِّدِي الْأَسْوَاءَ وَ اقْضِ عَنِّي الدَّيْنَ وَ الظُّلاَمَاتِ حَتَّى لاَ أَتَأَذَّى بِشَيْءٍ مِنْهُ
و شر و بديها را اى آقاى من از من دفع گردان و دين و مظالمم را به كرمت ادا ساز تا ديگر در اذيت و رنج و غم از قبل هيچ يك از آنها نباشم
وَ خُذْ عَنِّي بِأَسْمَاعِ وَ أَبْصَارِ أَعْدَائِي وَ حُسَّادِي وَ الْبَاغِينَ عَلَيَ
و چشم و گوش دشمنان و حسودان و بيدادگران را بر من ببند
وَ انْصُرْنِي عَلَيْهِمْ وَ أَقِرَّ عَيْنِي (وَ حَقِّقْ ظَنِّي) وَ فَرِّحْ قَلْبِي
و مرا بر آنها منصور و غالب گردان و ديدهام روشن و دلم شاد فرما
وَ اجْعَلْ لِي مِنْ هَمِّي وَ كَرْبِي فَرَجاً وَ مَخْرَجاً وَ اجْعَلْ مَنْ أَرَادَنِي بِسُوءٍ مِنْ جَمِيعِ خَلْقِكَ تَحْتَ قَدَمَيَ
و از هر هم و غم و پريشانيم گشايش و رهايى بخش و هر كه از قصد با من سوء قصدى كند زير قدم قدرتم پايمالش ساز
وَ اكْفِنِي شَرَّ الشَّيْطَانِ وَ شَرَّ السُّلْطَانِ وَ سَيِّئَاتِ عَمَلِي وَ طَهِّرْنِي مِنَ الذُّنُوبِ كُلِّهَا
و شرشيطان و شر سلطان و شر اعمال بدم را از من كفايت فرما و از تمام گناهان مرا پاك گردان
وَ أَجِرْنِي مِنَ النَّارِ بِعَفْوِكَ وَ أَدْخِلْنِي الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ وَ زَوِّجْنِي مِنَ الْحُورِ الْعِينِ بِفَضْلِكَ
و به عفو و كرمت از آتش دوزخم نجات بخش و به لطف و رحمتت به بهشت ابدم داخل گردان و به فضلت با حور العينم قرين ساز
وَ أَلْحِقْنِي بِأَوْلِيَائِكَ الصَّالِحِينَ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْأَبْرَارِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ الْأَخْيَارِ
و مرا با اولياء صالح خود يعنى محمد و آلش محشور گردان كه آنان نيكويان و پاكان و پاكيزگان و برگزيدگان عالمند
صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِمْ وَ عَلَى أَجْسَادِهِمْ وَ أَرْوَاحِهِمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ
درود و رحمت و بركاتت بر آنها باد و بر جسم و جان آنان باد
إِلَهِي وَ سَيِّدِي وَ عِزَّتِكَ وَ جَلاَلِكَ لَئِنْ طَالَبْتَنِي بِذُنُوبِي لَأُطَالِبَنَّكَ بِعَفْوِكَ
اى خداى من و سيد من بعزت و جلالت قسم كه اگر تو از من به گناهانم بازخواست كنى من هم بعفو و بخششت از تو باز خواست خواهم كرد
وَ لَئِنْ طَالَبْتَنِي بِلُؤْمِي لَأُطَالِبَنَّكَ بِكَرَمِكَ وَ لَئِنْ أَدْخَلْتَنِي النَّارَ لَأُخْبِرَنَّ أَهْلَ النَّارِ بِحُبِّي لَكَ
و اگر از من به خواريم بازخواست كنى من هم به كرم و بزرگواريت از تو باز خواست خواهم كرد و اگر به دوزخم داخل سازى اهل آتش را از محبتم به تو آگاه مىسازم
إِلَهِي وَ سَيِّدِي إِنْ كُنْتَ لاَ تَغْفِرُ إِلاَّ لِأَوْلِيَائِكَ وَ أَهْلِ طَاعَتِكَ فَإِلَى مَنْ يَفْزَعُ الْمُذْنِبُونَ
اى خداى من و سيد من اگر تو بر غير اولياء خود و اهل طاعت خويش نبخشايى پس گناهكاران به درگاه كه تضرع و زارى كنند
وَ إِنْ كُنْتَ لاَ تُكْرِمُ إِلاَّ أَهْلَ الْوَفَاءِ بِكَ فَبِمَنْ يَسْتَغِيثُ الْمُسِيئُونَ
و اگر تو با غير وفادارانت اكرام و احسان نفرمايى پس بد كاران به درگاه كه پناهنده شوند
إِلَهِي إِنْ أَدْخَلْتَنِي النَّارَ فَفِي ذَلِكَ سُرُورُ عَدُوِّكَ وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِي الْجَنَّةَ فَفِي ذَلِكَ سُرُورُ نَبِيِّكَ
اى خدا اگر مرا در آتش برى در اين صورت دشمنت (شيطان) شاد مىشود و اگر در بهشت برى پيغمبرت شاد خواهد شد
وَ أَنَا وَ اللَّهِ أَعْلَمُ أَنَّ سُرُورَ نَبِيِّكَ أَحَبُّ إِلَيْكَ مِنْ سُرُورِ عَدُوِّكَ
و من قسم به خدا يقين دارم كه تو سرور پيغمبرت را دوستتر دارى از سرور دشمنت
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ أَنْ تَمْلَأَ قَلْبِي حُبّاً لَكَ وَ خَشْيَةً مِنْكَ وَ تَصْدِيقاً بِكِتَابِكَ
اى خدا از تو درخواست ميكنم كه دلم را مملو از دوستى خود گردانى و سراسر قلبم را پر خوف و خشيت خود و تصديق بكتاب خود
وَ إِيمَاناً بِكَ وَ فَرَقاً مِنْكَ وَ شَوْقاً إِلَيْكَ
و ايمان كامل بحضرتت گردانى و دلم را پر غم و اندوه خود و شوق لقاى خويش سازى
يَا ذَا الْجَلاَلِ وَ الْإِكْرَامِ حَبِّبْ إِلَيَّ لِقَاءَكَ وَ أَحْبِبْ لِقَائِي وَ اجْعَلْ لِي فِي لِقَائِكَ الرَّاحَةَ وَ الْفَرَجَ وَ الْكَرَامَةَ
اى خداى صاحب جلال و بزرگوارى ملاقات خود را محبوب منو ملاقات مرا محبوب خود گردان و در هنگام لقاى خويش برايم راحتى و گشايش و كرامت مقرر فرما
اللَّهُمَّ أَلْحِقْنِي بِصَالِحِ مَنْ مَضَى وَ اجْعَلْنِي مِنْ صَالِحِ مَنْ بَقِيَ وَ خُذْ بِي سَبِيلَ الصَّالِحِينَ
اى خدا مرا به صالحان گذشته در پيوند و از صالحان باقى قرار ده و به راه صالحانم رهوار سازد
وَ أَعِنِّي عَلَى نَفْسِي بِمَا تُعِينُ بِهِ الصَّالِحِينَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَ اخْتِمْ عَمَلِي بِأَحْسَنِهِ
و مرا بر مخالفت هواى نفس خود به آنچه صالحان را يارى كردى مدد فرما و ختم كارم را نيكوترين عمل گردان
وَ اجْعَلْ ثَوَابِي مِنْهُ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ وَ أَعِنِّي عَلَى صَالِحِ مَا أَعْطَيْتَنِي
و پاداشم را از آن عمل نيك به رحمتت بهشت ابد قرار ده و مرا يارى كن كه هر نعمتى كه به من عطا كردهاى به شايستگى و صلاح كار بندم
وَ ثَبِّتْنِي يَا رَبِّ وَ لاَ تَرُدَّنِي فِي سُوءٍ اسْتَنْقَذْتَنِي مِنْهُ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ
و مرا اى خدا ثابت قدم بدار و بسوى بلا و مهلكهاى كه از آنم نجات دادهاى بر مگردان اى پروردگار عالم
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ إِيمَاناً لاَ أَجَلَ لَهُ دُونَ لِقَائِكَ أَحْيِنِي مَا أَحْيَيْتَنِي عَلَيْهِ وَ تَوَفَّنِي إِذَا تَوَفَّيْتَنِي عَلَيْهِ
اى خدا از تو درخواست مىكنم ايمان ثابتى كه تا روز لقاى تو باقى ماند و بر آن ايمان تا زندهام مرا باقى دار و بر آن بميران
وَ ابْعَثْنِي إِذَا بَعَثْتَنِي عَلَيْهِ وَ أَبْرِئْ قَلْبِي مِنَ الرِّيَاءِ وَ الشَّكِّ وَ السُّمْعَةِ فِي دِينِكَ حَتَّى يَكُونَ عَمَلِي خَالِصاً لَكَ
و بر آن ايمانم در قيامت برانگيز و دلم را از ريا و خود نمايى و شك و ظاهر سازى در دينت بيزار گردان تا عملم خالص براى تو باشد
اللَّهُمَّ أَعْطِنِي بَصِيرَةً فِي دِينِكَ وَ فَهْماً فِي حُكْمِكَ وَ فِقْهاً فِي عِلْمِكَ وَ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِكَ
اى خدا مرا بصيرتى در دين خود و فراستى در حكم خود و فهم و هوشى در علم كتاب خويش عطا فرما و كفلين از رحمتت بخش
وَ وَرَعاً يَحْجُزُنِي عَنْ مَعَاصِيكَ وَ بَيِّضْ وَجْهِي بِنُورِكَ وَ اجْعَلْ رَغْبَتِي فِيمَا عِنْدَكَ
و مقام ورعى بخش كه مانع از هر چه عصيان توست شود و به نور معرفتت رو سفيدم كن و ميل و رغبتم را به آنچه در جهان باقى نزد توست معطوف گردان
وَ تَوَفَّنِي فِي سَبِيلِكَ وَ عَلَى مِلَّةِ رَسُولِكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
و مرا به راه (رضاى) خود و بر آيين پيغمبرت صلى الله عليه و آله بميران
اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَسَلِ وَ الْفَشَلِ وَ الْهَمِّ وَ الْجُبْنِ وَ الْبُخْلِ وَ الْغَفْلَةِ وَ الْقَسْوَةِ
اى خدا پناه مىبرم به تو از صفات رذيله ترس و بد دلى و كسالت و مهملى و اندوه و هراس و بخل و غفلت و قساوت قلب
(وَ الذِّلَّةِ) وَ الْمَسْكَنَةِ وَ الْفَقْرِ وَ الْفَاقَةِ وَ كُلِّ بَلِيَّةٍ وَ الْفَوَاحِشِ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَ مَا بَطَنَ
و فقر و بيچارگى و هر بليه و رنج و هر زشتى ظاهر و باطن
وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ نَفْسٍ لاَ تَقْنَعُ وَ بَطْنٍ لاَ يَشْبَعُ وَ قَلْبٍ لاَ يَخْشَعُ وَ دُعَاءٍ لاَ يُسْمَعُ وَ عَمَلٍ لاَ يَنْفَعُ
و نيز پناه مىبرمبه تو از نفسى كه قناعت نكند و شكمى كه از دنيا سير نشود و دلى كه از تو خاشع و ترسان نباشد و از دعايى كه مستجاب نشود و عملى كه سود نبخشد
وَ أَعُوذُ بِكَ يَا رَبِّ عَلَى نَفْسِي وَ دِينِي وَ مَالِي وَ عَلَى جَمِيعِ مَا رَزَقْتَنِي مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ
و نيز پناه مىبرم به تو اى خدا كه جان و دين و مال و هر نعمتى روزيم كردى همه را از دستبرد ديو رجيم محفوظ دارى
إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ
كه البته تو شنواى دانايى
اللَّهُمَّ إِنَّهُ لاَ يُجِيرُنِي مِنْكَ أَحَدٌ وَ لاَ أَجِدُ مِنْ دُونِكَ مُلْتَحَداً فَلاَ تَجْعَلْ نَفْسِي فِي شَيْءٍ مِنْ عَذَابِكَ
اى خدا هيچكس مرا از قهر تو پناه نتواند داد و جز تو ملجأ و پناهى ندارم پس مرا در دنيا و عقبى به هيچ يك از عقوبتهايت مبتلا مگردان
وَ لاَ تَرُدَّنِي بِهَلَكَةٍ وَ لاَ تَرُدَّنِي بِعَذَابٍ أَلِيمٍ
و به هيچ مهلكه و عذاب دردناك باز ميفكن
اللَّهُمَّ تَقَبَّلْ مِنِّي وَ أَعْلِ (كَعْبِي وَ) ذِكْرِي وَ ارْفَعْ دَرَجَتِي وَ حُطَّ وِزْرِي وَ لاَ تَذْكُرْنِي بِخَطِيئَتِي
اى خدا عملم بپذير و نامم بلند گردان و درجهام رفيع ساز و گناهم بريز و خطايم را ياد آورم مساز
وَ اجْعَلْ ثَوَابَ مَجْلِسِي وَ ثَوَابَ مَنْطِقِي وَ ثَوَابَ دُعَائِي رِضَاكَ وَ الْجَنَّةَ
و پاداش نشستن و سخن گفتن و دعا و تضرعم را رضا و خوشنوديت و بهشت ابدت قرار ده
وَ أَعْطِنِي يَا رَبِّ جَمِيعَ مَا سَأَلْتُكَ وَ زِدْنِي مِنْ فَضْلِكَ إِنِّي إِلَيْكَ رَاغِبٌ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ
و اى خدا به كرمت هر چه درخواست كردم همه را عطا فرما و زياده بر آن از فضل و رحمتت ببخش كه دل من اى پروردگار عالم بسوى تو مايل و مشتاق است
اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَنْزَلْتَ فِي كِتَابِكَ (الْعَفْوَ وَ أَمَرْتَنَا) أَنْ نَعْفُوَ عَمَّنْ ظَلَمَنَا
اى خدا تو در كتابت آياتى نازل فرمودى كه ما از هر كس در حقمان ظلم و ستم كرده عفو كنيم
وَ قَدْ ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا فَاعْفُ عَنَّا فَإِنَّكَ أَوْلَى بِذَلِكَ مِنَّا
و ما در حق نفس خود ظلم كرديم تو هم از ظلم ما عفو فرما كه تو در اين عفو و بخشش از ما سزاوارترى
وَ أَمَرْتَنَا أَنْ لاَ نَرُدَّ سَائِلاً عَنْ أَبْوَابِنَا وَ قَدْ جِئْتُكَ سَائِلاً فَلاَ تَرُدَّنِي إِلاَّ بِقَضَاءِ حَاجَتِي
و باز به ما امر فرمودى كه سائلى را از درگاه خود محروم برنگردانيم و من هم سائلم بدرگاه كرمت پس مرا تا حاجتم روا نسازى باز مگردان
وَ أَمَرْتَنَا بِالْإِحْسَانِ إِلَى مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُنَا وَ نَحْنُ أَرِقَّاؤُكَ فَأَعْتِقْ رِقَابَنَا مِنَ النَّارِ
و باز امر فرمودى كه در حق هر كه در ملك و تصرف ماست نيكى و احسان كنيم و ما بندگان توايم تو هم در حق ما نيكى كن و از آتش قهرت آزادمان ساز
يَا مَفْزَعِي عِنْدَ كُرْبَتِي وَ يَا غَوْثِي عِنْدَ شِدَّتِي
اى آنكه هنگام بلا و رنج ملجأ و پناه و در سختىها فريادرس مايى
إِلَيْكَ فَزِعْتُ وَ بِكَ اسْتَغَثْتُ وَ لُذْتُ لاَ أَلُوذُ بِسِوَاكَ وَ لاَ أَطْلُبُ الْفَرَجَ إِلاَّ مِنْكَ
من به درگاه تو مىنالم و تو را فريادرس مىدانم و به تو پناه آوردهام نه به كسى ديگر جز تو و از درىجز درگاهت گشايشى نمىطلبم
فَأَغِثْنِي وَ فَرِّجْ عَنِّي يَا مَنْ يَفُكُّ الْأَسِيرَ (يَقْبَلُ الْيَسِيرَ) وَ يَعْفُو عَنِ الْكَثِيرِ
پس تو اى خدا بفريادم رس و عقدههاى قلبم بگشا اى آنكه اسيران را آزاد مىكنى و از گناهكاران بسيار در ميگذرى
اقْبَلْ مِنِّي الْيَسِيرَ وَ اعْفُ عَنِّي الْكَثِيرَ إِنَّكَ أَنْتَ الرَّحِيمُ الْغَفُورُ
از من هم اين عمل كم بپذير و از گناهان بسيارم درگذر كه تو بسيار مهربان و آمرزندهاى
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ إِيمَاناً تُبَاشِرُ بِهِ قَلْبِي وَ يَقِيناً (صَادِقاً) حَتَّى أَعْلَمَ أَنَّهُ لَنْ يُصِيبَنِي إِلاَّ مَا كَتَبْتَ لِي
اى خدا من از تو درخواست مىكنم ايمانى ثابت كه هميشه در قلبم برقرار باشد و يقينى كامل تا بدانم كه به من جز آنچه قلم تقدير تو نگاشته نخواهد رسيد
وَ رَضِّنِي مِنَ الْعَيْشِ بِمَا قَسَمْتَ لِي يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ
و مرا در زندگانى به هر چه قسمتم كردى راضى و خشنود سازى اى مهربانترين مهربانان عالم.
*********
يازدهم بخواند در هر شب از ماه رمضان
اللَّهُمَّ إِنِّي أَفْتَتِحُ الثَّنَاءَ بِحَمْدِكَ وَ أَنْتَ مُسَدِّدٌ لِلصَّوَابِ بِمَنِّكَ
اى خدا من افتتاح ستايش را به حمد تو مىكنم و به نعمت و احسانت راه حق و صواب را مىجويم
وَ أَيْقَنْتُ أَنَّكَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ فِي مَوْضِعِ الْعَفْوِ وَ الرَّحْمَةِ
و يقين دارم كه تو مهربانترين مهربانان عالمى در موضع عفو و بخشش
وَ أَشَدُّ الْمُعَاقِبِينَ فِي مَوْضِعِ النَّكَالِ وَ النَّقِمَةِ وَ أَعْظَمُ الْمُتَجَبِّرِينَ فِي مَوْضِعِ الْكِبْرِيَاءِ وَ الْعَظَمَةِ
و سختترين منتقمى در مقام عقاب و انتقام و بزرگترين جبارانى در جاى بزرگى و كبريايى
اللَّهُمَّ أَذِنْتَ لِي فِي دُعَائِكَ وَ مَسْأَلَتِكَ فَاسْمَعْ يَا سَمِيعُ مِدْحَتِي
اى خدا تو به ما اجازه دادى كه به درگاهت دعا كنيم و حاجت طلبيم پس اى خداى شنوا سپاس مرا بپذير
وَ أَجِبْ يَا رَحِيمُ دَعْوَتِي وَ أَقِلْ يَا غَفُورُ عَثْرَتِي
و دعايم اجابت فرما و از لغزشم به كرمت درگذر
فَكَمْ يَا إِلَهِي مِنْ كُرْبَةٍ قَدْ فَرَّجْتَهَا وَ هُمُومٍ (غُمُومٍ) قَدْ كَشَفْتَهَا
كه چه بسيار تو غصه و اندوهها را برطرف كردهاى و هم و غمها را زايل ساختهاى
وَ عَثْرَةٍ قَدْ أَقَلْتَهَا وَ رَحْمَةٍ قَدْ نَشَرْتَهَا وَ حَلْقَةِ بَلاَءٍ قَدْ فَكَكْتَهَا
و لغزشها بخشيدهاى و رحمتها منتشر بر خلق نمودهاى و زنجيرهاى بلا را در هم گسستهاى
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَ لاَ وَلَداً وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ
ستايش خداى را كه جفت و فرزندى نگرفته و او را شريكى نيست در ملك وجود
وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ كَبِّرْهُ تَكْبِيراً الْحَمْدُ لِلَّهِ بِجَمِيعِ مَحَامِدِهِ كُلِّهَا عَلَى جَمِيعِ نِعَمِهِ كُلِّهَا
و قدرت كاملش بىنياز از يار و مددكار است و بزرگترين تكبير و ستايش را سزاوار است ستايش خدا راست به جميع اوصاف كماليهاش بر تمام نعمتهاى بىشمارش
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لاَ مُضَادَّ لَهُ فِي مُلْكِهِ وَ لاَ مُنَازِعَ لَهُ فِي أَمْرِهِ
ستايش خدا راست كه در ملكش هيچ ضد و مخالفى ندارد و در امر و فرمانش خصمى كشمكش نتواند
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لاَ شَرِيكَ لَهُ فِي خَلْقِهِ وَ لاَ شَبِيهَ (شِبْهَ) لَهُ فِي عَظَمَتِهِ
ستايش خدا را كه در آفرينش او را شريك نباشد و در بزرگى و بزرگوارى او را مانند نيست
الْحَمْدُ لِلَّهِ الْفَاشِي فِي الْخَلْقِ أَمْرُهُ وَ حَمْدُهُ الظَّاهِرِ بِالْكَرَمِ مَجْدُهُ
سپاس خداى راست كه امرش در خلق نافذ و اوصافش آشكار و مجد و بزرگواريش به لطف و كرمش پديدار است
الْبَاسِطِ بِالْجُودِ يَدَهُ الَّذِي لاَ تَنْقُصُ خَزَائِنُهُ
و دست عنايتش به جود و بخشش بر خلق گشاده گنجينههاى رحمتش نقصان نپذيرد
وَ لاَ تَزِيدُهُ (يَزِيدُهُ) كَثْرَةُ الْعَطَاءِ إِلاَّ جُوداً وَ كَرَماً إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الْوَهَّابُ
و كثرت عطا و بخشش جز بر جود و كرامتش نيفزايد كه او بسيار با عزت و اقتدار و بخشش است
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ قَلِيلاً مِنْ كَثِيرٍ مَعَ حَاجَةٍ بِي إِلَيْهِ عَظِيمَةٍ
خدايا از تو درخواست مىكنم اندكى از بسيار حاجتم را با آنكه به او سخت حاجتمندم
وَ غِنَاكَ عَنْهُ قَدِيمٌ وَ هُوَ عِنْدِي كَثِيرٌ وَ هُوَ عَلَيْكَ سَهْلٌ يَسِيرٌ
و تو از آن حاجت از ازل بىنياز بودى و همان قليل حاجت نزد من بسيار است و براى تو ادايش سهل و آسان
اللَّهُمَّ إِنَّ عَفْوَكَ عَنْ ذَنْبِي وَ تَجَاوُزَكَ عَنْ خَطِيئَتِي وَ صَفْحَكَ عَنْ ظُلْمِي وَ سَتْرَكَ عَلَى (عَنْ) قَبِيحِ عَمَلِي
اى خدا آمرزش تو از گناهم و گذشتت از خطاهايم و بخششت از ظلمم و پرده پوشيت بر عمل زشتم
وَ حِلْمَكَ عَنْ كَثِيرِ (كَبِيرِ) جُرْمِي عِنْدَ مَا كَانَ مِنْ خَطَايَ (خَطَئِي) وَ عَمْدِي
و حلم و بردباريت بر جرم و گناه بسيارم كه به عمد يا خطا كردم
أَطْمَعَنِي فِي أَنْ أَسْأَلَكَ مَا لاَ أَسْتَوْجِبُهُ مِنْكَ
مرا به طمع انداخت كه از تو درخواست كنم چيزى را كه استحقاق آن ندارم
الَّذِي رَزَقْتَنِي مِنْ رَحْمَتِكَ وَ أَرَيْتَنِي مِنْ قُدْرَتِكَ وَ عَرَّفْتَنِي مِنْ إِجَابَتِكَ
و تو به لطف و رحمتت روزيم گردانيدى و قدرتت را در آن به من نشان دادى و اجابتت را شناساندى
فَصِرْتُ أَدْعُوكَ آمِناً وَ أَسْأَلُكَ مُسْتَأْنِساً لاَ خَائِفاً وَ لاَ وَجِلاً مُدِلاًّ عَلَيْكَ فِيمَا قَصَدْتُ فِيهِ (بِهِ) إِلَيْكَ
تا با دل مطمئن تو را خواندم و با انس و رغبت و بىترس مهابت از تو حاجت طلبيدم و با ناز و دلال بر تو آنچه مىخواستم تقاضا كردم
فَإِنْ أَبْطَأَ عَنِّي (عَلَيَّ) عَتَبْتُ بِجَهْلِي عَلَيْكَ وَ لَعَلَّ الَّذِي أَبْطَأَ عَنِّي هُوَ خَيْرٌ لِي لِعِلْمِكَ بِعَاقِبَةِ الْأُمُورِ
و اگر دير حاجتم برآوردى از نادانى بر تو عتاب كردم در صورتى كه تأخير حاجتم مرا بهتر بوده چون تو دانا به عاقبت امور خلقى
فَلَمْ أَرَ مَوْلًى (مُؤَمَّلاً) كَرِيماً أَصْبَرَ عَلَى عَبْدٍ لَئِيمٍ مِنْكَ عَلَيَّ يَا رَبِّ إِنَّكَ تَدْعُونِي فَأُوَلِّي عَنْكَ
پس من هيچ مولاى كريمى را بر بنده لئيمى صبورتر از تو بر خود نديدم اى پروردگار من تو مرا دعوت مىكنى من از تو روى مىگردانم
وَ تَتَحَبَّبُ إِلَيَّ فَأَتَبَغَّضُ إِلَيْكَ وَ تَتَوَدَّدُ إِلَيَّ فَلاَ أَقْبَلُ مِنْكَ كَأَنَّ لِيَ التَّطَوُّلَ عَلَيْكَ
تو محبت افزون مىسازى و من با تو به خشم مىآيم و با من دوستى و شفقت مىفرمايىو من از جهل نمىپذيرم كه گويا مرا بر تو حق نعمت و منت است (نه تو را بر من)
فَلَمْ (ثُمَّ لَمْ) يَمْنَعْكَ ذَلِكَ مِنَ الرَّحْمَةِ لِي وَ الْإِحْسَانِ إِلَيَّ وَ التَّفَضُّلِ عَلَيَّ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ
و اين ناسپاسى من مانع از افاضه رحمت و احسانت بر من نشد و از فضل و جود و كرمت نكاست
فَارْحَمْ عَبْدَكَ الْجَاهِلَ وَ جُدْ عَلَيْهِ بِفَضْلِ إِحْسَانِكَ إِنَّكَ جَوَادٌ كَرِيمٌ
پس به حال اين بنده نادانت ترحم كن و به فضل و احسانت بر او ببخش كه تو بسيار با بخشش و كرمى
الْحَمْدُ لِلَّهِ مَالِكِ الْمُلْكِ مُجْرِي الْفُلْكِ مُسَخِّرِ الرِّيَاحِ فَالِقِ الْإِصْبَاحِ دَيَّانِ الدِّينِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
ستايش مخصوص خداست كه مالك ملك است و روان ساز كشتيهاى عالم و مسخر كننده بادها و پديد آرنده صبحگاهان از شب حكم فرماى روز جزا و پروردگار عالميان
الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى حِلْمِهِ بَعْدَ عِلْمِهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى عَفْوِهِ بَعْدَ قُدْرَتِهِ
ستايش خدا را بر حلم او پس از علمش و ستايش خدا را بر عفو او پس از قدرتش
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى طُولِ أَنَاتِهِ فِي غَضَبِهِ وَ هُوَ قَادِرٌ (الْقَادِرُ) عَلَى مَا يُرِيدُ
و ستايش خدا را بر حلم و بردبارى طولانى او در مقام غضبش در صورتى كه بر هر چه خواهد توانا است
الْحَمْدُ لِلَّهِ خَالِقِ الْخَلْقِ بَاسِطِ الرِّزْقِ فَالِقِ الْإِصْبَاحِ ذِي الْجَلاَلِ وَ الْإِكْرَامِ
ستايش مخصوص خداست كه آفريننده خلق و گستراننده خوان روزى بر خلق و پديد آرنده صبحگاهان و صاحب جلال و بزرگوارى
وَ الْفَضْلِ (وَ التَّفَضُّلِ) وَ الْإِنْعَامِ (الْإِحْسَانِ) الَّذِي بَعُدَ فَلاَ يُرَى وَ قَرُبَ فَشَهِدَ النَّجْوَى تَبَارَكَ وَ تَعَالَى
و فضل و انعام آن خدايى كه از نظرها دور است و ديده نخواهد شد و به همه نزديك است ناظر رازهاى پنهان است اوست بزرگوار و بلند مرتبه
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَيْسَ لَهُ مُنَازِعٌ يُعَادِلُهُ وَ لاَ شَبِيهٌ يُشَاكِلُهُ
ستايش مخصوص خدايى است كه نه كسى كه مقابلش به خصومت برخيزد و نه شريكى كه مانندش باشد
وَ لاَ ظَهِيرٌ يُعَاضِدُهُ قَهَرَ بِعِزَّتِهِ الْأَعِزَّاءَ وَ تَوَاضَعَ لِعَظَمَتِهِ الْعُظَمَاءُ فَبَلَغَ بِقُدْرَتِهِ مَا يَشَاءُ
و نه معينى كه مددكار او شود عزيزان در مقابل عزتش همه مقهورند و بزرگان همه در پيشگاه عظمتش فروتن و خاضعند و قدرت كاملش بر هر چه خواهد رسا است
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي يُجِيبُنِي حِينَ أُنَادِيهِ وَ يَسْتُرُ عَلَيَّ كُلَّ عَوْرَةٍ وَ أَنَا أَعْصِيهِ
ستايش خدا را كه چون او را ندا كنم جواب دهد و هر عيب و نقص را بر من بپوشاند در حالى كه مرتكب معصيت او هستم
وَ يُعَظِّمُ النِّعْمَةَ عَلَيَّ فَلاَ أُجَازِيهِ فَكَمْ مِنْ مَوْهِبَةٍ هَنِيئَةٍ قَدْ أَعْطَانِي
و مرا نعمت بزرگ مىبخشد و شكرش نمىگزارم پس چه بسيار موهبت و بخشش گرانبها مرا عطا كرد
وَ عَظِيمَةٍ مَخُوفَةٍ قَدْ كَفَانِي وَ بَهْجَةٍ مُونِقَةٍ قَدْ أَرَانِي فَأُثْنِي عَلَيْهِ حَامِداً وَ أَذْكُرُهُ مُسَبِّحاً
و چه امور هولناك سخت را از من دفع كرد و شادمانيهاى شگفتانگيز را نمودارم ساخت پس من هم او را به ستايش ثنا گويم و به پاكى منزه از هر عيب بودن ياد كنم
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لاَ يُهْتَكُ حِجَابُهُ وَ لاَ يُغْلَقُ بَابُهُ وَ لاَ يُرَدُّ سَائِلُهُ وَ لاَ يُخَيَّبُ (يَخِيبُ) آمِلُهُ
ستايش مختص خدايى است كه پردهاى كه او نهد كس ندردو درى كه او بگشايد كس نبندد كسيكه از او درخواست كند مردود نشود و هر كه باو چشم اميد دارد محروم نخواهد گشت
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي يُؤْمِنُ الْخَائِفِينَ وَ يُنَجِّي (يُنْجِي) الصَّالِحِينَ (الصَّادِقِينَ)
ستايش خدا را كه ترسناكان را ايمنى بخشد و صالحان را نجات دهد
وَ يَرْفَعُ الْمُسْتَضْعَفِينَ وَ يَضَعُ الْمُسْتَكْبِرِينَ وَ يُهْلِكُ مُلُوكاً وَ يَسْتَخْلِفُ آخَرِينَ
و ضعيفان را بلند گرداند و گردنكشان را خوار سازد پادشاهان را هلاك سازد و ديگران را بجاى آنان بنشاند
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ قَاصِمِ الْجَبَّارِينَ مُبِيرِ الظَّالِمِينَ مُدْرِكِ الْهَارِبِينَ نَكَالِ الظَّالِمِينَ
ستايش خداى را كه درهم شكننده سركشانست و هلاك كننده ستمكاران است و دريابنده گريزندگان و به كيفر رساننده ظالمان
صَرِيخِ الْمُسْتَصْرِخِينَ مَوْضِعِ حَاجَاتِ الطَّالِبِينَ مُعْتَمَدِ الْمُؤْمِنِينَ
فريادرس فرياد خواهان است و مرجع حاجت نيازمندان و محل اعتماد اهل ايمان
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مِنْ خَشْيَتِهِ تَرْعَدُ السَّمَاءُ وَ سُكَّانُهَا وَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَ عُمَّارُهَا
ستايش خداى را كه آسمان و ساكنانش از ترس او مىنالند و زمين و اهلش بر خود مىلرزند
وَ تَمُوجُ الْبِحَارُ وَ مَنْ يَسْبَحُ فِي غَمَرَاتِهَا
و دريا و هر كه در اعماقش شناور است جوشان و خروشانند
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَدَانَا لِهَذَا وَ مَا كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْ لاَ أَنْ هَدَانَا اللَّهُ
ستايش خداى را كه ما را به اين (دين توحيد) هدايت كرد و اگر ما را خدا راهنمايى نمىكرد ما خود به آن هدايت نمىيافتيم
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي يَخْلُقُ وَ لَمْ يُخْلَقْ وَ يَرْزُقُ وَ لاَ يُرْزَقُ وَ يُطْعِمُ وَ لاَ يُطْعَمُ
ستايش مخصوص خداست كه خلق مىكند و كسى او را خلق نكرده و روزى مىدهد و خود روزى نمىخواهد طعام مىخوراند و خود از طعام مستغنى است
وَ يُمِيتُ الْأَحْيَاءَ وَ يُحْيِي الْمَوْتَى وَ هُوَ حَيٌّ لاَ يَمُوتُ بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَ هُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
زندهها را مىميراند و مردهها را زنده مىسازد و خود زنده ابدى است هر خير و نيكويى بدست اوست و او بر هر چيز تواناست
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ وَ أَمِينِكَ وَ صَفِيِّكَ وَ حَبِيبِكَ وَ خِيَرَتِكَ (خَلِيلِكَ) مِنْ خَلْقِكَ وَ حَافِظِ سِرِّكَ
خدايا درود فرست بر محمد بنده مقربت و رسول و امين وحيت و برگزيده و حبيبت و مختار تو از خلق و حافظ سر تو
وَ مُبَلِّغِ رِسَالاَتِكَ أَفْضَلَ وَ أَحْسَنَ وَ أَجْمَلَ وَ أَكْمَلَ وَ أَزْكَى وَ أَنْمَى وَ أَطْيَبَ وَ أَطْهَرَ وَ أَسْنَى
و رساننده رسالتت به خلق بر او فرست درودى افزونتر و خوبتر و نيكوتر و كاملتر و خالصتر و نامى و مؤثرتر و خوشتر و پاك و پاكيزهتر و بلند مرتبهتر
وَ أَكْثَرَ (أَكْبَرَ) مَا صَلَّيْتَ وَ بَارَكْتَ وَ تَرَحَّمْتَ وَ تَحَنَّنْتَ وَ سَلَّمْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ عِبَادِكَ (خَلْقِكَ)
درودى بيش از آنچه درود و بركت و رحمت و تهنيت و تحيت فرستادى بر هر يك از بندگان خاصت
وَ أَنْبِيَائِكَ وَ رُسُلِكَ وَ صِفْوَتِكَ وَ أَهْلِ الْكَرَامَةِ عَلَيْكَ مِنْ خَلْقِكَ
و پيغمبران و رسولانتو خاصان اهل كرامت و عزتت از ميان خلق
اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى عَلِيٍّ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ وَصِيِّ رَسُولِ رَبِّ الْعَالَمِينَ
خدايا درود فرست بر على (ع) پيشواى اهل ايمان و وصى پيغمبر خداى جهانيان
عَبْدِكَ وَ وَلِيِّكَ وَ أَخِي رَسُولِكَ وَ حُجَّتِكَ عَلَى خَلْقِكَ وَ آيَتِكَ الْكُبْرَى وَ النَّبَإِ الْعَظِيمِ
و بنده خاص و ولى و دوستدار تو و برادر رسولت و حجت بر خلق تو و آيت و نشانه بزرگت و خبر با شأن و عظمتت
وَ صَلِّ عَلَى الصِّدِّيقَةِ الطَّاهِرَةِ فَاطِمَةَ (الزَّهْرَاءِ) سَيِّدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ
و درود فرست بر صديقه طاهره حضرت فاطمه (ع) سيده زنان عالم
وَ صَلِّ عَلَى سِبْطَيِ الرَّحْمَةِ وَ إِمَامَيِ الْهُدَى الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ سَيِّدَيْ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ
و هم درود فرست بر دو سبط پيغمبر رحمت و دو پيشواى هدايت حضرت حسن (ع) و حسين (ع) دو سيد جوانان اهل بهشت
وَ صَلِّ عَلَى أَئِمَّةِ الْمُسْلِمِينَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ
و هم درود فرست بر امامان و پيشوايان اسلام حضرت على بن الحسين (ع) و محمد بن على (ع) و جعفر بن محمد (ع)
وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ
و موسى بن جعفر (ع) و على بن موسى الرضا (ع) و محمد بن على التقى (ع) و على بن محمد النقى (ع)
وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ وَ الْخَلَفِ الْهَادِي الْمَهْدِيِ
و حسن بن على العسكرى (ع) و خلف او امام هادى و مهدى
حُجَجِكَ عَلَى عِبَادِكَ وَ أُمَنَائِكَ فِي بِلاَدِكَ صَلاَةً كَثِيرَةً دَائِمَةً
اينها حجتهاى تو بر بندگانت هستند و امينهاى تو در شهر و ديار عالم درود بسيار و دايم بر آنان فرست
اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى وَلِيِّ أَمْرِكَ الْقَائِمِ الْمُؤَمَّلِ وَ الْعَدْلِ الْمُنْتَظَرِ
خدايا درود فرست بر ولى خود صاحب الامر (ع) امام قائم منتظر
وَ حُفَّهُ (وَ احْفُفْهُ) بِمَلاَئِكَتِكَ الْمُقَرَّبِينَ وَ أَيِّدْهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ
و او را به سپاه فرشتگان مقربت فراگير و به روح القدسش مؤيد بدار اى پروردگار عالمين
اللَّهُمَّ اجْعَلْهُ الدَّاعِيَ إِلَى كِتَابِكَ وَ الْقَائِمَ بِدِينِكَ اسْتَخْلِفْهُ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفْتَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِ
خدايا او را مقرر فرما تا دعوت به كتاب آسمانى تو كند و به ترويج دين تو قيام فرمايد و او را خليفه خود در زمين گردان چنانكه پيشينيان او را امام و خليفه گردانيدى
مَكِّنْ لَهُ دِينَهُ الَّذِي ارْتَضَيْتَهُ لَهُ أَبْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ أَمْناً يَعْبُدُكَ لاَ يُشْرِكُ بِكَ شَيْئًا
و او را تمكين ده براى حفظ دين او كه پسند توست و خوف او را پس از اين مدت بدل به ايمنى گردان تا تو را بپرستد و هيچ به تو شرك نياورد
اللَّهُمَّ أَعِزَّهُ وَ أَعْزِزْ بِهِ وَ انْصُرْهُ وَ انْتَصِرْ بِهِ وَ انْصُرْهُ نَصْراً عَزِيزاً
خدا او را عزت بخش و ما را به ظهورش عزيز گردانو او را يارى كن و ما را به او يارى فرما و او را نصرت كامل با عزت و اقتدار بخش
وَ افْتَحْ لَهُ فَتْحاً يَسِيراً وَ اجْعَلْ لَهُ مِنْ لَدُنْكَ سُلْطَاناً نَصِيراً
و به آسانى جهان را به دست او فتح كن و از جانب خود او را سلطنت و قدرت عنايت فرما
اللَّهُمَّ أَظْهِرْ بِهِ دِينَكَ وَ سُنَّةَ نَبِيِّكَ حَتَّى لاَ يَسْتَخْفِيَ بِشَيْءٍ مِنَ الْحَقِّ مَخَافَةَ أَحَدٍ مِنَ الْخَلْقِ
خدايا به دست او دينت را و سنت پيغمبرت را آشكار ساز تا آنكه ديگر چيزى از حق و حقيقت از ترس احدى از خلق مخفى نماند
اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَيْكَ فِي دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلاَمَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ
خدايا ما از تو اميد و اشتياق داريم كه دولت با كرامت آن امام زمان را به ظهور آورى و اسلام و اهلش را به آن عزت بخشى و نفاق و اهل نفاق را ذليل و خوار گردانى
وَ تَجْعَلُنَا فِيهَا مِنَ الدُّعَاةِ إِلَى طَاعَتِكَ وَ الْقَادَةِ إِلَى سَبِيلِكَ وَ تَرْزُقُنَا بِهَا كَرَامَةَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ
و ما را در آن دولت حقه اهل دعوت به طاعتت و از پيشوايان راه هدايت قرار دهى و بواسطه آن بزرگوار به ما كرامت دنيا و آخرت عطا فرمايى
اللَّهُمَّ مَا عَرَّفْتَنَا مِنَ الْحَقِّ فَحَمِّلْنَاهُ وَ مَا قَصُرْنَا عَنْهُ فَبَلِّغْنَاهُ
خدايا آنچه از حق كه ما را به آن شناسا كردى بعمل آن هم وادار كن و آنچه نشناختهايم بمعرفتش برسان
اللَّهُمَّ الْمُمْ بِهِ شَعَثَنَا وَ اشْعَبْ بِهِ صَدْعَنَا وَ ارْتُقْ بِهِ فَتْقَنَا وَ كَثِّرْ بِهِ قِلَّتَنَا
خدايا پريشانى ما را بآن جمع گردان و پراكندگى امور ما را بوجود او اصلاح فرما و شكاف و تفرقههاى ما را اتحاد بخش و عده قليل ما را بسيار گردان
وَ أَعْزِزْ (أَعِزَّ) بِهِ ذِلَّتَنَا وَ أَغْنِ بِهِ عَائِلَنَا وَ اقْضِ بِهِ عَنْ مُغْرَمِنَا (مَغْرَمِنَا)
و ذلت ما را بوجودش بدل بعزت ساز و نياز ما را بدل به بىنيازى گردان و دين ما را ببركتش ادا فرما
وَ اجْبُرْ بِهِ فَقْرَنَا وَ سُدَّ بِهِ خَلَّتَنَا وَ يَسِّرْ بِهِ عُسْرَنَا وَ بَيِّضْ بِهِ وُجُوهَنَا وَ فُكَّ بِهِ أَسْرَنَا
و فقر ما را جبران فرما و نقص ما را مسدود ساز و مشكلات ما را ببركتش آسان گردان و بوجود او ما را روسفيد گردان و اسيران ما را آزاد ساز
وَ أَنْجِحْ بِهِ طَلِبَتَنَا وَ أَنْجِزْ بِهِ مَوَاعِيدَنَا وَ اسْتَجِبْ بِهِ دَعْوَتَنَا وَ أَعْطِنَا بِهِ سُؤْلَنَا
و حاجتهاى ما روا گردان و وعدههايى كه دادى منجز گردان و به بركتش دعاهاى ما مستجاب و درخواستهاى ما عطا فرما
وَ بَلِّغْنَا بِهِ مِنَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ آمَالَنَا وَ أَعْطِنَا بِهِ فَوْقَ رَغْبَتِنَا
و به آرزوهايى كه در دنيا و آخرت داريم برسان و به ما فوق آنچه مايليم عطا فرما
يَا خَيْرَ الْمَسْئُولِينَ وَ أَوْسَعَ الْمُعْطِينَ اشْفِ بِهِ صُدُورَنَا وَ أَذْهِبْ بِهِ غَيْظَ قُلُوبِنَا
اى بهترين سؤال شدگان و وسيع نظرتر از همه عطا كنندگان و به بركت او دردهاى باطنى ما را شفا بخش به او خشم دلهاى ما را فرو نشان
وَ اهْدِنَا بِهِ لِمَا اخْتُلِفَ فِيهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِكَ إِنَّكَ تَهْدِي مَنْ تَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ
و به وجودش ما را با همه اختلاف كه شده است به حق به التفاتت هدايت فرما كه تو البته هر كه را خواهى به راه راست هدايت مىفرمايى
وَ انْصُرْنَا بِهِ عَلَى عَدُوِّكَ وَ عَدُوِّنَا إِلَهَ الْحَقِّ (الْخَلْقِ) آمِينَ
و به ظهور او ما را نصرت بخش بر دشمنان توو دشمنان ما اى خداى به حق اين دعا را به كرمت مستجاب فرما
اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ فَقْدَ نَبِيِّنَا صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ غَيْبَةَ وَلِيِّنَا (إِمَامِنَا)
بارالها ما به درگاه تو شكايت مىكنيم از فقدان پيغمبرت صلوات الله عليه و آله باد و از غيبت امام
وَ كَثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ قِلَّةَ عَدَدِنَا وَ شِدَّةَ الْفِتَنِ بِنَا وَ تَظَاهُرَ الزَّمَانِ عَلَيْنَا
ما و بسيارى دشمن ما و كمى عدد ما و فتنههاى سخت بر ما و غلبه محيط روزگار بر ما
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ( آلِ مُحَمَّدٍ ) وَ أَعِنَّا عَلَى ذَلِكَ بِفَتْحٍ مِنْكَ تُعَجِّلُهُ وَ بِضُرٍّ تَكْشِفُهُ
پس درود بر محمد (ص) و آلش فرست و ما را در همه اين امور يارى كن به فتح عاجلى از جانب خود و برطرف ساختن رنج و سختى
وَ نَصْرٍ تُعِزُّهُ وَ سُلْطَانِ حَقٍّ تُظْهِرُهُ وَ رَحْمَةٍ مِنْكَ تُجَلِّلُنَاهَا وَ عَافِيَةٍ مِنْكَ تُلْبِسُنَاهَا بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ
و نصرت با اقتدار و عزت و سلطنت حقه كه تو آشكار گردانى و رحمتى از توجهت كه بر همه ما شامل گردد و لباس عافيت كه ما را بپوشاند به حق رحمت نامنتهايت اى مهربانترين مهربانان عالم.
*********
سيد بن طاوس روايت كرده از حضرت امام جعفر صادق و امام موسى كاظم عليهما السلام كه فرمودند ميگويى در ماه رمضان از اول تا به آخر آن بعد از هر فريضه
اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرَامِ فِي عَامِي هَذَا وَ فِي كُلِّ عَامٍ مَا أَبْقَيْتَنِي فِي يُسْرٍ مِنْكَ وَ عَافِيَةٍ وَ سَعَةِ رِزْقٍ
خدايا مرا روزى كن حج بيت الحرام در اين سال و در همه سال مادامى كه عمرم را باقى دارى با آسايش و عافيت و وسعت رزق
وَ لاَ تُخْلِنِي مِنْ تِلْكَ الْمَوَاقِفِ الْكَرِيمَةِ وَ الْمَشَاهِدِ الشَّرِيفَةِ
و مرا دور مدار از آن موقفهاى عالى و مشاهد مشرفه
وَ زِيَارَةِ قَبْرِ نَبِيِّكَ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ فِي جَمِيعِ حَوَائِجِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ فَكُنْ لِي
و زيارت قبر پيغمبرت كه درودت بر او و بر آلش باد و در جميع احتياجات دنيا و آخرتم يارى كن
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ فِيمَا تَقْضِي وَ تُقَدِّرُ مِنَ الْأَمْرِ الْمَحْتُومِ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ
اى خدا از تو درخواست مىكنم كه در آنچه از قضا و قدرت امورى را در شب قدر حتمى قرار دادى
مِنَ الْقَضَاءِ الَّذِي لاَ يُرَدُّ وَ لاَ يُبَدَّلُ أَنْ تَكْتُبَنِي مِنْ حُجَّاجِ بَيْتِكَ الْحَرَامِ
كه ديگر برگشت و تغيير و تبديل نخواهد داشت كه مرا از آن حجاج بيت الحرامت قرار دهى
الْمَبْرُورِ حَجُّهُمْ الْمَشْكُورِ سَعْيُهُمْ الْمَغْفُورِ ذُنُوبُهُمْ الْمُكَفَّرِ عَنْهُمْ سَيِّئَاتُهُمْ
كه حجشان پسنديده و سعيشان پذيرفته و گناهانشان آمرزيده است و اعمال بدشان بخشيده شده است
وَ اجْعَلْ فِيمَا تَقْضِي وَ تُقَدِّرُ أَنْ تُطِيلَ عُمُرِي (فِي طَاعَتِكَ) وَ تُوَسِّعَ عَلَيَّ رِزْقِي
و قرار ده در قضاو قدرت كه عمر مرا طولانى و رزقم را وسيع
وَ تُؤَدِّيَ عَنِّي أَمَانَتِي وَ دَيْنِي آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِينَ
و امانات و قرضم را ادا فرمايى اين دعا را اجابت فرما اى پروردگار عالم.
در صورت خرابی فایل ، گزارش دهید
