من لا يحضره الفقيه / ترجمه غفارى، على اكبر ومحمد جواد و بلاغى، صدر ؛ ج2 ؛ ص262
1517- و امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: باد داراى سر و دو بال است.
1518- از كامل بن علاء (يكى از اصحاب امام باقر عليه السّلام) روايت كردهاند كه گفت: من در خدمت امام محمّد باقر عليه السّلام در عريض بودم كه باد شديدى وزيدن گرفت و آن حضرت شروع كرد به تكبير گفتن، آنگاه فرمود: همانا «اللَّه اكبر» باد (يا شدت باد) را برطرف ميسازد.
1519- و نيز آن حضرت فرمود: خداوند عزّ و جلّ بادى را بحركت در نمی آورد مگر از سر رحمت يا براى عذاب، پس هر گاه با آن برخورد كرديد اين دعا را بخوانيد:
اللهمّ انا نسألك خيرها و خير ما ارسلت له، و نعوذ بك من شرها و شر ما ارسلت له.
(يعنى: بار خدايا ما از تو خير اين باد و نيكوترين آنچه را كه اين باد براى آن فرستاده شده درخواست میكنيم، و پناه مییبريم به تو از شرّ آنچه كه اين بادى براى آن فرستاده شده است) و پس از دعا تكبير بگوئيد و صداى تكبيرتان را بلند سازيد كه اين كار شدّت و سورت باد را میشكند...
هر گاه امّت من پانزده خصلت را دارا شوند به بلا دچار مىشوند. عرض شد: اى پيامبر خدا! آن خصلتها چيست؟ فرمود: هر گاه درآمدها در دست عده مخصوصى باشد؛ امانت را غنيمت شمارند؛ پرداخت زكات را خسارت پندارند، مرد به فرمان همسرش باشد ولى با مادرش نافرمانى كند؛ نسبت به دوست خود نيكوكار باشد ولى نسبت به پدر خود جفاكار؛ آوازهاى نامشروع در مسجدها بلند شود...
