170 سفارش امير المؤمنين عليه السلام به محمد بن حنفيه (4) رزق وروزى
فرزندم! رزق، دو گونه است:
آن روزيى كه تو مى طلبى، و رزقى كه تو را مى طلبد، و اگر نزد آن نروى نزد تو مى آيد.
پس هم و تلاش يك سال خود را بر هم يك روز خود حمل مكن. هر چه در هر روز هست، براى همان روز تو را كفايت مى كند.
پس اگر يك سال از عمر تو باشد، خداى عز و جل در هر روز، رزقى جديد كه قسمت تو كرده به تو مى رساند و اگر آن سال از عمر تو نباشد، با غم و هم آنچه واجد آن نيستى، چه مى كنى؟ و بدان كه هيچ جويندهاى در روزى تو، بر تو سبقت نمى گيرد، و هيچ كس در اين مورد بر تو غالب نمى شود. و آنچه برايت مقدر نشده، از تو پوشيده نمى ماند.
چه بسيار ديدهاى كه جوينده اى خود را به رنج و تعب مى اندازد، در حالى كه رزق او بر او تنگ است. و چه بسا افرادى كه در طلب روزى ميانه روى كنند، ليكن مقدرات با ايشان همراه مى شود. و بالاخره تمام اينان، مى ميرند. «امروز» در اختيار تو است، در حالى كه يقين ندارى به «فردا» مى رسى.
بسا كسانى كه به پيشواز روزى مى روند، ولى به پايانش نمى برند. در اول شب به چنين كسى غبطه مى خورند، و در آخر همان شب در مرگ او مى گريند. پس طول زمان نعمت ها و تأخير انتقام الهى تو را فريب ندهد، زيرا هر كس از فقدان نعمتها بترسد، قبل از مرگ، به عقوبت، تعجيل مى نمايد.
منبع: گلچين صدوق (گزيده من لا يحضره الفقيه)، ج 2، ص 139 و 140
در صورت خرابی فایل ، گزارش دهید
