2- بجا آوردن مدح و ثناى خداوند- جلّ جلاله- پيش از درخواست حوايج.

3- و از ديگر صفات دعاكننده اينكه: بايد ميل و رغبتش به دعاى پنهانى، بيشتر از رغبتش به دعاى آشكارا و در حضور مردم باشد.

4- مبرّا بودن از مظالم بندگان در حال دعا.

5- معذور ندانستن ظالم در ظلم خود.

6- جبّار و سركش نبودن دعاكننده.

7- دعا با قلب پاك و نيّت صادق.

8- دعا نكردن، در باره دفع ستمى كه مثل آن را به ديگرى روا داشته باشد.

9- پرهيز دعاكننده از گناه بعد از دعا، تا مبادا گناهانش او را از نيل به آرزويش باز دارد.

10- توبه از گناهان، و صلاح و صدق در حال دعا.

11- حضور قلب، و تمايل نداشتن به دنيا.

12- عدم غفلت و اشتغال نداشتن به امور بيهوده.

13- ترك نكردن امر به معروف و نهى از منكر.

14- نفرين نكردن بر دوست.

15- پاكيزه ساختن خوراك و پرهيز از حرام خوارى.

16- داشتن انگشترى نقره با نگين فيروزه.

17- داشتن انگشترى عقيق.

18- دعا نكردن پيرامون قطع ارتباط با خويشاوندى كه قطع آن جايز نيست.

19- در نظر داشتن مقصود خداوند- جلّ جلاله- از دعا و مقدّم داشتن آن بر خواست خود.