عند عزمه على المسير إِلى الشام [وهو دعاء دعا به ربَّه عند وضع رجله في الركاب:]
اللَّهُمَّ إِنَّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ وَعْثَاءِ السَّفَرِ وَكَآبَةِ المُنْقَلَبِ وَسُوءِ المَنظَرِ فِي الاََْهْلِ وَالمَالِ والْوَلَدِ. اللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّاحِبُ في السَّفَرِ، وَأَنْتَ الْخلِيفَةُ فِي الاََْهْلِ، وَلاَ يَجْمَعُهُما غَيْرُكَ، لاََِنَّ الْمُسْتَخْلَفَ لاَ يَكُونُ مُسْتَصْحَباً، وَالمُسْتَصْحَبُ لاَ يَكُونُمُسْتَخْلَفاً.
وابتداء هذا الكلام مرويّ عن رسولالله صلى الله عليه وآله ، وقد قفّاه عليه السلام بأبلغ كلام وتمّمه بأحسن تمام؛ من قوله: «ولا يجْمَعُهُمَا غَيْرُكَ» إلى آخر الفصل.
سخنى است از آنحضرت،در موقع تصميم براى حركتبه شام.
اين دعائى است كه امير المؤمنين (ع) در آنهنگام كه پاىدر ركاب ميگذاشت،خوانده است
پروردگارا،از مشقتسفرو رنجبازگشت از سفر و از اينكهبا منظرهزشت اهل و مال و فرزند روبرو شوم،بر تو پناه ميبرم،خداوندا،توئىيار سفر منو توئى ناظر و نگهدارنده دودمان من،و هيچ كسى جز تو توانايىاين هر دو (يار سفر و نگهدارنده دودمان) را ندارد، زيرا كسيكه همراه مسافراست،نميتواند نگهدارنده دودمان و جانشين بوده باشد، و كسيكه جانشين است،همراه مسافر نتواند بود.
سيد رضى ميگويد، ابتداء اين سخن از پيامبر اكرم (ص) نقل شده است، و امير المؤمنين (ع) دنباله آنرا با بليغترين كلام و كاملترين خاتمه بپايانرسانده است. اين تتميم و تكميل از و لا يجمعهما شروع ميشود.
در صورت خرابی فایل ، گزارش دهید
